24پذيرفت. . . تفكر كند زمانى كه اعمالش را بر او عرضه كنند و نافرمانى ها و گناهان او را ببيند متأذى مى‌گردد و چه بسيار آزار و مكروهى كه از بدى كردار او به قلب شريف حضرت رسيده! پس بايد هنگام زيارت او شرمسار باشد و به ساحت كريم و جناب عظيم او، اعتذار جويد و پوزش طلبد و بداند كه خداوند او را در كتاب عزيزش به «خُلق عظيم» 1توصيف فرموده است.
7. در راه زيارت آن حضرت، با سر بدود نه با پا راه بپيمايد؛ چنانكه از بسطامى و رابعه عدويه حكايت كرده‌اند كه آنان در طريق مكۀ مشرفه در هر قدمى دو ركعت ناز گزاردهاند.
8) . در موقع ديدن سياهى‌هاى شهر و آثار آن، ناله كند و چون به ديدار آن مشرف گردد، براى خدا به سجده افتد و از روى محبت، صورت را بر زمين آن بمالد و بگويد:
أمرُّ على الديارِ ديارِ ليلى
9. از دخول در آنجا در هيبت باشد و خداى را درآن هنگام به توفيق و اذن بطلبد و شوق خود را به زيارت سيماى مبارك او عرضه بدارد.
راقم گويد: الآن وقت آن است كه از سوداى دل با حالت شرمسارى بگويد:
يَا خَيرَ مَنْ دُفنتْ فى التُّربِ أعظُمُهُ
10. غسل كند و پاكيزه ترين لباس خود را بپوشد و خود را خوشبو سازد و با سكينه و وقار قصد حرم مبارك كند و در حال راه رفتن، گامى كوچك بردارد و بين هر گام تسبيح، تحميد، تهليل و تكبير بگويد و چنين بداند كه آن حضرت او را مى‌بيند.
11. هرگاه كارى را كه از آن نهى شدهاى مرتكب شوى، از لباس بدنت يا تصاحب مال غير خودت، يا نپرداختن حقوق عترت و ذريۀ او، يا فقراى امت او، يا چيزى از حقوق خدايى و حال آنكه تو در زيارت حضرت مى‌گويى: من آنچه را تو حلال شناختهاى حلال