63نامه‌هاى تهديد آميزى خطاب به پيامبر (ص) 1و برخى سران انصار نوشته بودند. 2به علاوه، بعضى از روايات حاكى از آن است كه خبر حركت سپاه قريش از مكه، در مدينه به پيامبر رسيده بود. 3
6. روايت در صدد آن است كه آيۀ 7 سورۀ انفال 4را شاهدى بر استنباط نادرست خويش از حوادث بدر القا كند، در حاليكه مفاد آيه، وعدۀ خداوند به مجاهدان مسلمان است كه بر يكى از دو گروه [سپاه دشمن يا كاروان تجارتى قريش] پيروز خواهند شد. معناى اين وعده قطعى بودن پيروزى مسلمانان بر دشمن بود، صرف نظر از اين كه آن پيروزى بر كدام يك از دو گروه حاصل آيد. طبيعى است مسلمانان با داشتن اطمينان بر پيروزى خود، آرزومند بودند كه كاروان تجارى قريش را به دست آورند. علت آن هم روشن است. اين نخستين بار بود كه آنها با چنين جمعيتى براى پيكار با قريش بيرون آمده بودند و در پى آن بودند كه قضيه بدون جنگ و خونريزى و با مختصر درگيرى به انجام رسد. از سوى ديگر مى‌خواستند با اموال پر ارزشى كه به دست مى‌آورند، بر بى سروسامانى خود در ديار هجرت پايان دهند. همين انگيزه آنها را واداشت پس از پيروزى در جنگ بدر، به خاطر فديه، از كشتن اسراى جنگ خوددارى كنند. علاوه بر اين، شعور سياسى آنان در اين مرحله (و نيز در مراحل بعد، همانگونه كه در حديبيه آشكار گشت) در حدى نبود كه ارزش پيروزى نظامى بر سپاه قريش را (يا ارزش صلح با آنان را در حديبيه) كاملاً درك نمايند.