8بزرگداشت و زيارت آن ترغيب كرد و آن را جايگاه پيامبران (عليهم السلام) و قبله‌گاه نمازگزاران قرار داد. . .» 1از سوى ديگر، برخى از روايات بر اين نكته تأكيد دارند كه اماكن [پيرامون] كعبه و مكه، بر اساس رويدادهايى نامگذارى شده‌اند كه براى برخى از پيامبران (عليهم السلام) رخ داده است؛ چنانكه برقى به نقل از حضرت امام صادق (ع) آورده است:
«خداوند، آدم و نوح را برگزيد و حوّا بر كوه مروه فرود آمد و آن را مروه ناميدند؛ زيرا زن بر آن فرود آمده بود و نامى برگرفته از نام زن (مرأه) براى اين كوه تثبيت شد. . .» 2همچنين برقى در روايت ديگرى آورده است:
«از حضرت امام صادق (ع) پرسيدند: چرا عرفات را به اين اسم خواندند؟ فرمود: جبرئيل (ع) در روز عرفه، ابراهيم (ع) را به عرفات برد و هنگام زوال خورشيد به او گفت: اى ابراهيم، به گناه خويش اعتراف كن و مناسك خود را فرا گير. سپس مناسك را به او آموخت و آن محل به سبب گفتۀ جبرئيل [كه فرمود: اعترف و اعرف]، عرفات ناميده شد.» 3امير مؤمنان (ع) نيز مواقف و مراحل حج را همان مواقف انبيا (عليهم السلام) برشمرده و به حجاج يادآور مى‌شود كه بر جاى پاى آنان قدم نهاده‌اند؛ آنجا كه مى‌فرمايد:
«. . . و [خداوند] از ميان بندگان خويش، شنوايانى را برگزيد تا فراخوان او را پاسخ گويند و سخن او را تصديق نمايند. در توقفگاه پيامبران او باز ايستند وخود را به شكل فرشتگان خداى در آورند كه به گرد عرش او در طواف هستند. . .» 4دعاهايى كه حاجى بر زبان مى‌آورد نيز ياد پيامبران (عليهم السلام) و اهداف آنان را در خاطر او زنده مى‌گرداند و با تأكيد ويژه به درود فرستادن بر ابراهيم (ع) ، او را به سلام گفتن بر تمامى انبيا (عليهم السلام) فرمان مى‌دهد.
در روايات بسيارى از حج گزاردن پيامبران سخن به ميان آمده است. همچنين در برخى احاديث، به ارتباط ميان خانۀ كعبه و حضرت آدم (ع) اشاره شده است. از آن جمله مى‌توان به روايت ذيل اشاره كرد: