60* قرينۀ دوم عبارتِ «محتواى بلندِ اين دعاى نورانى، نشانۀ صدور اين متن از زبان معصوم است.» مى‌باشد كه پاسخ اين هم به‌طور مشروح داده شد.
* به عنوان قرينۀ سوم مى‌فرمايند:
«بخش آغازينِ دعاى شريف عرفه، محتواى عمومى دارد؛ مسألت كردن از خدا، در ميان گذاشتن مشكلات با ذات اقدس الهى، حوائج علمى و عينى را از او خواستن و. . . اينها در ساير دعاها نيز هست، ليكن سلطانِ مباحثِ دعاى عرفه و كوهان بلند معارف آن، قسمت‌هاى پايانى دعاست كه شباهت محتوايى با سخنان ديگرِ امام حسين عليه السلام دارد!»
گويا مؤلف محترم، به صورت ناگفته، اعتراف به عدم شباهت اين قسمت با بقيۀ قسمت‌هاى دعا و ناهمگونى آن با همديگر دارد كه مى‌نويسد: «اين قسمت شباهت محتوايى با سخنان ديگرِ امام حسين عليه السلام دارد!» 1شرح سيد خلف مشعشعى
از كسانى كه در مقام شرح دعاى عرفه برآمده‌اند، عالم ربانى مرحوم سيدخلف مشعشعى موسوى، معاصر شيخ بهايى و ميرزا محمد استرآبادى است. ايشان به پيشنهاد مرحوم استرآبادى شروع به شرح اين دعاى شريف مى‌كنند و در گزارشى كه جناب حجةالاسلام دكتر حجتى از اين شرح در فصلنامۀ علوم حديث به چاپ رسانده‌اند 2قسمت‌هايى از اين شرح را نقل كرده است. با توجه به قسمت‌هاى نقل شده، برمى‌آيد كه شرح اين عالم جليل، صبغۀ عرفانى دارد، لذا در توضيح و شرح فرازهايى از ذيل دعا مطالبى فرموده‌اند و باتوجه به ندانستن منشأ اين قسمت‌ها، آن مطالب را به حضرت سيدالشهدا نسبت داده است كه بايد توجه داشت كه شرح اين مطالب در حقيقت شرح و توضيح مراد جناب ابن عطاءاللّٰه خواهد بود، لذا لوازم و آثار آن را نمى‌توان به آن امام همام نسبت داد. بنابراين، نمى‌توان گفت كه از كلام سيدالشهدا در دعاى عرفه مى‌توان فهميد كه براى رسيدن به مؤثر بايد آثار و كثرات را پشت سر نهاد 3يا استدلال براى حال جمع و توحيد آورد 4يا از عبارت بالخدمة «الَّتِي تُوصِلُ إِلَيْكَ» و يا «فَاجْمَعْنِي عَلَيْكَ» نتيجه گرفت كه امام، مقام خدمت، كه مقامى است اكتسابى و دون شأن امام را درخواست كرده، آنگاه دست به توجيه زده و بگوييم امام مى‌خواسته انكسار و