57در مورد اين ذيل، شايد اين دعا در حاشيه بوده و به متن ملحق شده و يا بعض از صوفيه مضامين آن را پسنديده و ملحق كرده و سپس اين نسخه مشهور شده است و. . .
نظريۀ علامه تهرانى
و از جمله كسانى كه متوجه داخل شدن مناجات ابن عطاءاللّٰه در دعاى عرفۀ امام حسين عليه السلام شده‌اند، مرحوم علاّمه سيدمحمد حسين حسينى طهرانى، از عالمان بزرگوار معاصر و از شاگردان برجستۀ مرحوم علاّمۀ طباطبايى و مرحوم حاج سيد هاشم حداد است كه خود بسيار به اين معانى عرفانى دلبستگى داشته، اما آن دلبستگىِ شديد مانع از رؤيت حق و توجيه اين ذيل براى ايشان نشده است. ايشان در جلد اول كتاب گرانقدر «اللّٰه شناسى» بعد از ذكر قسمتى از مناجات ابن عطاءاللّٰه «كَيْفَ يُسْتَدَلُّ عَلَيْكَ بِمَا هُوَ فِي وُجُودِهِ مُفْتَقِرٌ إِلَيْكَ. . .» مى‌فرمايد:
«بارى، اين دو مناجات آخر «كَيْفَ يُسْتَدَلُّ عَلَيْكَ» و «عَمِيَتْ عَيْنٌ» فقرۀ نوزدهم و بيستم از سى و پنج فقره مناجات شيخ تاج‌الدين احمدبن محمدبن عبدالكريم‌بن عطاءاللّٰه اسكندرى (متوفّاى سنۀ 709 هجرى قمرى) است. 1»
سپس بقيۀ آن را بتمامه نقل مى‌كند با ترجمه و توضيح مختصر، آنگاه در ادامه مى‌افزايد:
بارى اين دعا در كتب ادعيۀ شيعه يافت نمى‌شود، مگر در نسخ مطبوعۀ كتاب اقبال سيّدبن طاووس رحمه الله و ديگر، كتاب دعاى مفاتيح الجنان محدّث معاصر، مرحوم حاج شيخ عباس قمى رحمه الله كه در تتمّه مُذيّل دعاى روز عرفه به حضرت سيدالشهدا، اباعبداللّٰه الحسين عليه‌افضل‌الصلوات منتسب شمرده‌اند.» 2سپس كلمات مرحوم مجلسى را آورده و دو احتمال را كه علاّمۀ مجلسى ذكر كرده، يادآور مى‌شود كه: يا سيد اين مناجات را الحاق كرده و يا بعدها ديگران چنين كرده‌اند. سپس مى‌فرمايد:
بارى، اين مناجات و حكمى كه از ابن عطاءاللّٰه مشهور شده، از آن اوست و اسنادش به حضرت امام حسين، سيدالشهدا - روحى فداه - غلط است.