45از سوى پيشوايان دين نهى نشده است؛ مانند دعاهاى مرحوم سيدبن طاووس كه در كتاب‌هاى دعاى خود آورده و با صراحت به خود نسبت مى‌دهد، يا مناجات خواجه عبداللّٰه انصارى و يا در دوران ما، الهى‌نامۀ استاد حسن‌زادۀ آملى و. . . .
از طرفى نسبت دادن دعاى ديگران به پيامبر صلى الله عليه و آله يا يكى از معصومين عليهم السلام، به هيچ وجه درست نيست. بنابراين، بايد از آن پرهيز شود. براى نسبت دادنِ هر كلامى؛ چه دعا و چه غير آن، به حضرات معصومين، بايد از راهى رفت كه علماى حديث در بررسى انتساب احاديث به معصومين پيموده‌اند.
در اين ميان، از دعاهايى كه نياز به بررسى دارد و پژوهش در بارۀ آن ضرورى است، ذيل دعاى شريف عرفه، منسوب به سالار شهيدان، حسين‌بن على عليهما السلام است كه در «الاقبال» سيدبن طاووس و «البلد الأمين» كفعمى و «بحارالأنوار» و «زاد المعاد» علامۀ مجلسى و «مفاتيح‌الجنان» شيخ عباس قمى رحمهم الله آمده است:
كلام محدث قمى در مفاتيح
محدّث قمى رحمه الله در ضمن اعمال روز عرفه، مى‌نويسد:
از جمله دعاهاى مشهورِ اين روز، دعاى حضرت سيدالشهدا عليه السلام است. بشر و بشير، پسران غالب اسدى روايت كرده‌اند كه پسين روزِ عرفه، در عرفات، در خدمت آن حضرت بوديم. پس، از خيمۀ خود بيرون آمدند با گروهى از اهل‌بيت و فرزندان و شيعيان، با نهايت تذلّل و خشوع. پس در جانب چپِ كوه ايستادند و روى مبارك را به سوى كعبه گردانيدند و دست‌ها را برابر رو برداشتند؛ مانند مسكينى كه طعام طلبد، و اين دعا را خواندند:
«اَلْحَمْدُ للّٰهِ‌ِ الَّذِي لَيْسَ لِقَضٰائِهِ دٰافِعٌ، وَلاٰ لِعَطٰائِهِ مٰانِعٌ، . . . - تا اين قسمت كه: - وَصَلَّى اللّٰهُ عَلىٰ خِيَرَتِهِ مُحَمَّدٍ خٰاتَمِ النَّبِيِّينَ، وَآلِهِ الطَّيِّبِينَ الطّٰاهِرِينَ الْمُخْلَصِينَ وَسَلَّمَ» .
پس شروع فرمود آن حضرت در سؤال، و اهتمام نمود در دعا، و آب از ديده‌هاى