37
شعر
أَ يُقتَلُ خَيرُ الخَلقِ أُمّاً وَ ولَداً
«آيا كشته مى‌شود با ظلم و جور، بهترِ خلق از جهت پدر و مادر، و اكرم و عزيزترين مخلوقات و پسر پيغمبر بشير و نذير؟ !
و از آب فرات ممنوع مى‌گردد و حال آن‌كه سيراب شد وحوش صحرا از آب گواراى فرات؟ !
و مى‌گرداند سر مباركش را بر سر نيزۀ سنان بن انسِ ملعون! كاش شل مى‌شد دست راست او كه نيزه را مى‌گردانيد!
وا مصيبتاه! يزيد در لباس حرير متنعّم، و امام حسين عليه السلام برهنه در آفتاب مانده!»
2 - مكّه يا كعبه را «بكّه» گويند به‌جهت آن‌كه در آنجا گريه مى‌كنند مردان و زنان براى طلب مغفرت. هٰكذا در قبر امام حسين عليه السلام به مصيبت آن حضرت گريه مى‌كنند تمامى زوّار در شب و روز، بلكه گروهى از ملائكه كه تا روز قيامت خواهند گريست؛ چنانكه در حديث است كه حضرت صادق عليه السلام فرموده: «وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ إِنَّ حَوْلَ قَبْرِ الْحُسَين عليه السلام أَرْبَعَةَ آلاٰف مَلَكٍ شُعثٍ غُبْرٍ يَبْكُونَهُ إِلىٰ يَوْمِ القيامَةِ» 1يعنى: «قسم به خدايى كه نفس من در يد قدرت او است، به‌درستى كه در اطراف قبر جدّم امام حسين عليه السلام چهار هزار ملك است گرد آلود و غبار آلود، گريه مى‌كنند بر آن حضرت تا روز قيامت.»
3 - «مكّه» سيّد بلاد، «كعبه» سيّد بيوت [ است ] ؛ امّا «امام حسين» عليه السلام سيّد جوانان اهل بهشت است؛ چنانكه رسول خدا صلى الله عليه و آله فرموده: «الْحَسَنُ وَ الْحُسَينُ عليهما السلام فَهُمٰا اِبْنٰايَ و رَيحٰانَتٰايَ وَ هُما سَيِّدٰا شَبابِ أهْلِ الجَنَّة. . .» 2