56شهر مقدس اين سرزمين، حدود سال 1182 - 1183 م. در روزگار شريف تناده، و در دوران خليفه مقتدر در بغداد سخن مى‌گويد، اينگونه روايت مى‌كند كه:
جنگجويى از جنگجويان صليبى فرانسوى، كه «رينودى شاتيون» خوانده مى‌شد، بر شهرهاى مشرق اردن و قلعه‌هاى موآب و شوبك، قسمت شرقى بحر الميت، مسلّط شد. پس از اينجا، بر راه مسير حج به سوى مكۀ مكرمه، سلطه يافت و در خيالش، نقشه‌اى جسورانه ترسيم كرد، كه در آن نقشه، در عمق سرزمين اسلام، بدان حمله‌ور مى‌شد و آروزهاى صليبى‌ها را محقق مى‌ساخت.
او در سال دوم، با شروط صلح برقرار شده با مسلمانان مخالفت كرد و تمام تهاجم خود را در جزيرةالعرب ادامه داد تا به تيماء رسيد، پس راه حج را بست و بر تعدادى قافلۀ ثروتمند، تسلط يافت. البته او از نظر خود در تهاجم به مدينه از راه خشكى، دست برداشت و مى‌خواست بر آرزوهايش كه دست‌يابى به اموال و اشياى گرانقيمت در قبر پيامبر بود، دست يابد و تصميم گرفت كه اين خواسته را از طريق دريا، عملى سازد.
پس از اقدام او به كارهاى زشت و نفرت‌انگيز؛ مانند آتش زدن كشتى‌هاى تجارى و غرق ساختن يك كشتى بزرگ كه تعداد انبوهى از حاجيان را به جده منتقل مى‌كرد، «صلاح‌الدين ايوبى» بر اساس گفته ديگورى، تصميم گرفت كه در مقابل اين خطر، كه مكه و مراكز مقدس ديگر را تمديد مى‌كرد، حد و مرزى ابدى بنيان نهد. پس دستور داد، كاخ رينو و قلعه‌اش را در اختيار گيرند و محاصرۀ آن را شخصاً در پاييز سال 1183 م. آغاز كرد. گرچه رينو، از اين محاصره رهايى يافت، اما مدت زيادى پس از حمله سست و ضعيفش در درياى سرخ، زنده نماند.
در هر حال، صلاح‌الدين، در سال 1187م. در پايگاه حطين نزديكى جليل، صليبى‌ها راشكست داد و قدس صليبى به دست او سقوط كرد. فرماندهان و رزمندگان مسيحى، اسير شدند و رينو «عفريت غرب» و دشمن صلاح‌الدين درحضور او، به بدترين شكل كشته شد.
در گزارش ديگرى آمده است كه صلاح‌الدين خودش او را با دست خويش كشت.14
با شكست اين كوشش نوميدانه، تا حد زيادى، فريبكارى و تحريف