65برخى در حقيقت احرام از نگاه شافعيان چنين نوشته‌اند:
«هو الدخول فى حج أو عمرة أو فيهما أو فيما يصلح لهما أو لأحدهما.»
4 - حنبليان
حنبليان نيز همان نظر شافعيان را دارند، آنان احرام را همان نيت نسك (مناسك) مى‌دانند؛ يعنى دخول در مناسك و دخول در مناسك را از آن روى احرام ناميده‌اند كه انسان با وارد شدن به فضاى انجام مناسك بسيارى از حلالها را برخود حرام مى‌سازد. 1فقيه نام آشنا و بلندآوازۀ حنبلى، ابن قدامه در المغنى مى‌نويسد:
«الواجب النية وعليها الإعتماد 2. . . والإحرام ينعقد بالنية 3. . . والتلبية فى الاحرام مسنونة. 4خلاصۀ انظار مذاهب چهارگانه
بطور بسيار فشرده حنفيان نيّت را شرط احرام مى‌دانند و آن را دخول در حرمتِ افعالِ مخصوصى كه با تلبيه محقق مى‌شود مى‌دانند، به عبارت ديگر احرام تلبيه است ولى سه مذهب ديگر احرام را همان نيت مى‌دانند.
5 - ظاهريان
از ظاهر سخن ابن حزم در المحلى چنين استفاده مى‌شود كه ايشان حقيقت احرام را «الدخول فى الحج أو العمرة» مى‌داند كه با لبس لباس مخصوص و تلبيه يا نيت آن محقق مى‌شود. 56 - زيديان
زيديان نيز حقيقت احرام را همان نيّت مى‌دانند و متعلق نيت بايد حج يا عمره يا هر دو باهم باشد و اين نيّت بايد در ميقات تحقق يابد و بايد همراه با تلبيه باشد گرچه تلبيه از قلمرو حقيقت آن خارج است. 6