47از ادّله اين حكم برداشت مى‌شود كه آن يك سومى كه در دست خودش مى‌ماند، مى‌تواند هرگونه تصرفى را در آن بنمايد.
ثالثاً - مقصود شيخ از حرمت و يا كراهت، اخراج آنجايى است كه نيازمند و فقير در مِنىٰ باشد؛ بگونه‌اى كه مى‌توانند آن گوشتها را مورد استفاده قرار دهند. دليل بر اين برداشت، اين است كه شيخ اخبارى را كه تفصيل مى‌دهد، بين آن صورتى كه در منىٰ فقير باشد نمى‌تواند قربانى را خارج كند» . و بين آن صورتى كه «در منىٰ نيازمند نباشد مى‌تواند خارج كند» پذيرفته است.
رابعاً - ايشان بعد از سه روز ذخيره كردن گوشتها را تجويز كرده است و اين غالباً بعد از خارج شدن از منىٰ است زيرا نوع مردم بعد از سه روز، در منىٰ نمى‌مانند.
اخبار منع اخراج گوشتها از منىٰ
از جمله اخبار روايتى است كه از صحيح محمد بن مسلم ذكر كرده‌اند:
«قال سألته عن اللحم أيخرجه به من الحرم فقال لايخرج منه بشئى الاالسنام بعد ثلاثة ايام» .11
«محمد بن مسلم مى‌گويد: از امام سئوال كردم: آيا گوشت (قربانى) را مى‌توان از حرم خارج كرد؟ حضرت فرمود هيچ مقدار از آن نبايد خارج شود مگر سنام بعد از سه روز» .
ابن صحيحه دلالت بر حرمت اخراج گوشت را از حرم دارد نه از منىٰ؛ بنابراين، اينكه مرحوم حر عاملى در وسائل، اين روايت را دليل بر كراهت اخراج لحوم تنها از منىٰ، قرار داده، بسيار عجيب است! .
روايت ديگر، خبر معاويه بن عمّار است كه:
«قال قال ابوعبداللّٰه لاتخرجنّ شيئاً من لحوم الهدى» .12
معاويه مى‌گويد امام صادق - ع - فرمود: «هيچ مقدار از گوشتهاى قربانى را شما خارج نكنيد» در اين روايت محل نهى از اخراج گوشتهاى قربانى ذكر نشده است، شايد حرم باشد نه منىٰ.
و اگر كسى ادعا كند كه عدم ذكر متعلق نهى و منع دليل بر عموم است، پذيرفته