12
حمل سلاح
امنيت دل پذيرترين نعمتِ فردى و اجتماعى در هر جامعه ا ى است و بى شك اهميتش در نبود آن بيشتر حس مىشود. زمانى كه امنيت از جامعه رخت بر بندد و انسان براى دفاع از جان خود متوسل به هر ابزارى (سلاح سرد يا گرم) شود، اين عمل در ايجاد ناامنى مضاعف تأثير بيشترى دارد. پس مىتوان ممنوعيت حمل سلاح را نماد برقرارى امنيت دانست؛ چون در فضايى كه امنيت، آرامش و صلح بر قرار شد، غضب نمودى نخواهد يافت. اين موضوع در تداوم ارتباط مطلوب انسانى بسيار مهم است؛ اما با وجود غضب ارتباطات انسان در چهار ساحت (خويشتن، همنوعان، طبيعت و خداوند) با شكست و ناكامى مواجه مىشود. از اين رو، تأمين قدرت با ابزار مادى برازندۀ مُحرم نيست.
شكار
قرآن كريم مىفرمايد:
«شكار دريايى و خوردن آن، به جهت بهرهمند شدنتان از آن، بر شما و مسافران حلال گرديده و شكار صحرايى تا هنگامى كه در احرام هستيد بر شما حرام است، از خداوندى كه به نزد او گردآورده مىشويد، بترسيد.» 1
چون فلسفۀ اين سفر، خوشگذرانى و تفريح و گرفتن جانِ جانداران و بىرحمى و سنگ د لى نيست و از سويى با نگاهى به پيشينۀ زندگى اعراب جاهلى كه بر سر خوردن سوسمار رقابت مىكردند وگاهى به نزاع و درگيرى مى ا نجاميد، مىتوان گفت تحريم شكار نماد رقت قلب، عاطفه و مهر مورد پسند خدا است و با شكار حيوان تناسب ندارد.
ب) محرّمات احرام در كلام بزرگان
مواردى از تروك حج و محرمات احرام كه در قرآن كريم يا احاديث و روايات معصومين(عليهم السلام) نيامده، دركلام دانشمندان و بزرگان دينى ذكر شده است كه عبارتاند از:
پوشاندن سر براى مردان و صورت براى زنان
از آنجا كه پوشاندن سر براى مرد، نوعى احساس بزرگى ايجاد مىكند - تا جايى كه در برخى اقوام و ملل پوشاندن سر با «عقال» يا ديگر پوشش ها براى بزرگان و اصحاب معرفت مرسوم و معقول مى باشد - اين عمل در واقع نماد برداشتن هرگونه سر پوش منفى و مزاحم؛ مانند