31
4. عبدالله‌بن جعفربن ابى‌طالب
عبدالله‌بن جعفربن ابى‌طالب، شخصيتى نام آور، چهره‌اى درخشان، روايتگرى راستين، محبوب پيامبر و وفادار به خاندان رسالت و امامت بود. فرزندانى از وى در واقعة خونين نينوا به شهادت رسيدند. همراه هميشگى دُردانه‌هاى پيامبر خدا (ص) بود. پدرش جعفر طيار، شهيدى از تبار نور بود كه در جنگ موته به شهادت رسيد. پسر عموى پيامبر (ص) ، برادرزاده و داماد اميرمؤمنان على (عليه السلام) و نام‌آورى است پرآوازه در تاريخ پرافتخار اسلام.
عبدالله، در اصالت خانوادگى، جايگاهى ارجمند و در خور ستايش دارد؛ زيرا:
پدرش جعفربن ابى‌طالب است؛ همان‌كه خداوند به بركت‌دعاى پيامبر (ص) دو بال در بهشت به او عنايت خواهد كرد.
و مادرش، اسماء بنت عميس است؛ همان‌كه ساليانى دراز در سرزمين حبشه براى رضاى خدا و به دور از موطن خويش، رنج‌هاى فراوان و غم‌هايى جانكاه به جان خريد و پس از بازگشت و ورود به مدينه، در كنار پيامبر (ص) رنج و غم شهادت همسرش جعفربن ابى‌طالب را در موته متحمّل شد و نشان ديگرى از صبر و شهامت و استقامت را براى خود ثبت كرد. عبدالله بن جعفر، در دامان چنين پدر و مادرى ولادت يافت و تربيت شد.
زادگاه عبدالله بن جعفربن ابى‌طالب
به گفتة مورخان نامور، عبدالله نخستين نوزاد مسلمان مهاجر است كه در سرزمين حبشه، در دوران مهاجرت نخستين مسلمانان، ديده به جهان گشود. از سال تولدش، خبرى دقيق در منابع تاريخى نيامده، ليكن چنانكه روايت شده، عبدالله در روز رحلت پيامبر (ص) بين ده تا يازده سال داشته و با اين محاسبه مى‌توان گمان برد كه وى در سال‌هاى نخستين هجرت پيامبر (ص) ديده به جهان گشوده است.
در دائرة المعارف اعلمى آمده است: «عبدالله سه سال بعد از بعثت پيامبر (ص) در حبشه متولد شد» . 1
اين گزارش، صحيح به نظر نمى‌رسد؛ زيرا دعوت پيامبر در سه سال نخست بعثت غير علنى بود و مقابله‌اى از ناحية كفار قريش با آن حضرت رخ نداد تا پيامبر به مسلمانان فرمان هجرت به حبشه دهد. شايد نظر اعلمى، سه سال نخست هجرت باشد، نه بعثت و اگر چنين