55
حرم مطهر جناب عبدالله در بستر تاريخ
پيشگفتار
از جفاهاى آشكارى كه به وسيلۀ وهابيان بر پيامبرخدا (ص) روا داشته شد، ويران كردنِ حرم و از ميان بردن آثار مزار و مرقد جناب عبدالله، پدر آن بزرگوار است. وهابيان با اين عمل زشت خود، دل‌هاى عاشقان پيامبر (ص) و خاندانش را جريحه‌دار كردند.
مسلمانان بيدار و آگاه، پس از زيارت حرم با صفاى پيامبر گرامى (ص) و ديدار از مسجدالنبى، درصدد بر مى‌آيند تا آرامگاه پدر ارجمند آن حضرت را نيز زيارت كنند، امّا آنگاه كه مى‌بينند اين مرقد هم مانند ديگر مراقد، به بهانه‌هاى واهى ويران گرديده و اثرى از آرامگاه جناب عبدالله به چشم نمى‌خورد، چهرۀ واقعى و افكار بستۀ وهابيان را به درستى مى‌شناسند.
آنچه مسلم است و تاريخ نگاران پژوهشگر بر اين حقيقت اذعان كرده‌اند، اين است كه حرم مطهّر جناب عبدالله (ع) در شهر مدينه بوده است.
در اين نوشتار، ضمن بررسى برخى تهمت‌هاى ناروا - مانند كافر بودن پدران پيامبر! - كه بهانه و دست‌آويز وهابيون براى ويران كردن آن مرقد مطهر بوده است، وضعيت آن بارگاه نورانى و مكان آن مزار شريف در طول تاريخ را بررسى مى‌كنيم.
نسب پيامبر (ص)
نسب پيامبرخدا (ص) مورد اتّفاق مورّخان بوده و بدين قرار است:
* پدر: ابوالقاسم محمّد بن عبدالله بن عبدالمطّلب، شيبۀ الحمد، ابن هاشم بن عبد مناف بن قصىّ بن كلاب بن مرّۀ بن كعب بن لؤى بن غالب بن فهر بن مالك بن نصر (نضر) بن كنانۀ‌بن خزيمۀ بن مدركۀ بن الياس بن مضر بن نزار بن معد بن عدنان.
بالاتر از عدنان، در كتب تاريخى، مورد اختلاف فراوان است، امّا بى‌ترديد نسب عدنان به اسماعيل (ع) مى‌رسد. از پيامبرخدا (ص) روايت است كه: «چون نسب من به عدنان رسيد بايستيد.»1
* مادر: آمنه، دختر وهب بن عبد مناف، بزرگِ بنى زهره.
«نضر» را «قريش» مى‌خوانند و فاصلۀ ميان پيامبر (ص) تا آدم (ع) را چهل و سه پدر،2 چهل و چهار پدر3، چهل و پنج پدر4 و كمتر از اين نوشته‌اند. نسب آن بزرگوار، طبق نقل كتاب «جنّات الخلود» به سى و چهار واسطه به حضرت ابراهيم خليل (ع) و به پنجاه و سه واسطه به حضرت آدم (ع) مى‌رسد.
ايمان پدران پيامبر (ص)
شيعيان امامى مذهب بر اين باورندكه پدران پيامبر (ص) از عبدالله تا آدم: همگى مؤمن و موحّد بوده‌اند.5
شيخ صدوق در «رسالۀ اعتقادات» مى‌نويسد: باور ما (شيعيان) آن است كه پدران پيامبر (ص) تا حضرت آدم، همگى مسلمان بوده‌اند.
علاّمۀ مجلسى در «حيات القلوب» آورده است: «بدان‌كه اجماع علماى اماميه بر اين است كه پدر و مادر پيامبر (ص) و همۀ پدران و مادران آن حضرت تا حضرت‌آدم (ع) مسلمان بودند و نور آن حضرت در صُلب و رحم مشركى قرار نگرفته است.»
به دلالت قرآن و حديث، پدران و مادران پيامبر (ص) همه مؤمن بوده‌اند. پيامبر فرمود: «من از زمان آدم (ع) تاكنون، ثمرۀ ازدواج حلال و پاكيزه‌ام و حامل زنا نبوده‌ام.»
و فرمود: «پيوسته خداوند مرا از صُلب پاكان به ارحام مطهّر انتقال مى‌داد تا سرانجام بدون آلودگى به پليدى‌هاى جاهليّت در اين جهان شما متولّد كرد.»6
اين در حالى است كه خداوند متعال در بارۀ مشركان فرموده است: «همانا مشركان نجس‌اند.»7
علاّمۀ مجلسى بر اين سخن افزوده است: «همۀ آنان از صديقان يا از پيامبران مرسل يا از اوصياى معصوم بوده‌اند. اگر هم برخى اظهار اسلام نكرده‌اند، شايد از روى تقيّه يا براى مصلحتى دينى بوده است.»8
شيخ صدوق نوشته است: «مادر پيامبر (ص) ، آمنه دختر وهب نيز مسلمان بود.»9
ابو حيّان اُندلُسى مى‌نويسد: رافضيان عقيده دارند كه پدران پيامبر (ص) مؤمن بوده‌اند.10 بزرگانى از ديگر فرقه‌هاى اسلامى نيز اعتقاد اماميه را دارند و به ايمان پدران پيامبر و ابوطالب تصريح كرده‌اند كه از جمله مى‌توان به اين شخصيّت‌ها اشاره كرد: