1) . در جريان دومين بيعت عقبه، مسلمانان يثرب با پيامبر9 ملاقات كردند و قرار شد شب سيزدهم ذى حجه در دل شب، در پايين عقبه منا گفتگو كنند. چون از اعمال حجّ فراغت يافتند و شبى كه با پيامبرخدا وعده گذاشته بودند فرا رسيد، در حالى كه مشركان قريش در خواب بودند، هفتاد و اندى نفر از مسلمانان مخفيانه به ميعادگاه خود رفتند. به روايت احمد بن حنبل، عبادۀ بن صامت دربارۀ مفاد اين بيعت ميگويد: «با پيامبرخدا9 بر اطاعت از او در حال نشاط و سستى، بر تأمين مخارج او در تنگدستى و توانگرى، بر امر به معروف و نهى از منكر، بر اين كه در راه خدا سخن حق را اظهار داريم و از سرزنش هيچ ملامتگرى بيم به خود راه ندهيم و بالاخره بر اين كه چون رسول خدا9 به يثرب آيد او را يارى دهيم و در مقابل هر آنچه از خود دفاع مى‌كنيم از او نيز دفاع كنيم و [در مقابل] بهشت از آن ما باشد بيعت كرديم» . چون بيعت اين هفتاد و پنج نفر به انجام رسيد، به دستور پيامبرخدا انصار دوازده نفر نقيب از ميان خود برگزيدند تا مسؤول و مراقب آن چه در ميان قومشان ميگذرد باشند. سعد بن عبادۀ و منذر بن عمرو نيز بين نقيبان بودند.

2) . روايت ابن سعد از اين حادثه چنين است: «فردا صبح بزرگان قريش و اشراف ايشان به سراغ انصار آمدند و در درّه‌اى كه ايشان بودند، رفتند و گفتند: اى گروه خزرج به ما خبر رسيده است كه شب گذشته شما با اين مرد ملاقات كرده‌ايد و با او پيمان بسته‌ايد كه در مورد جنگ با ما از او پيروى كنيد و به خدا سوگند هيچ دوست نمى‌داريم كه ميان ما و شما جنگ در گيرد و نسبت به شما از همه قبايل ديگر عرب حساسيت بيشترى داريم. در اين هنگام مشركان خزرج بپا خاستند و سوگند خوردند كه اصلاً اطلاعى از اين موضوع ندارند و آنان چنان كارى نكرده‌اند. ابن ابىّ مى‌گفت: اين ادعاى باطلى است، قوم من هرگز بدون اطلاع من چنين كارى نمى‌كنند، اگر در مدينه مى‌بودم بدون اطلاع و مشورت و اجازۀ من چنين كارى صورت نمى‌گرفت تا چه رسد به اين جا و چون قريش رفتند، براء بن معرور حركت كرد و خود را به منطقه يأجج رساند و در آن جا با ياران خود ملاقات كرد و حركت كردند و قريش از هر طرف به جستجوى ايشان بر آمدند و دسته دسته به تعقيب آنها پرداختند و سعد بن عباده را گرفتند و دستانش را با طناب برگردنش بستند و شروع به زدن و كشيدن موهايش كردند. او موهاى بلندى داشت. چون سعد بن عباده را به مكه آوردند، مطعم بن عدى و حارث بن اميّۀ بن عبد شمس او را نجات دادند، انصار چون متوجه گرفتارى سعد شدند، تصميم گرفتند براى رهانيدن او حمله كنند كه ناگاه سعد را ديدند كه برگشت و همگى به مدينه برگشتند.» . (ترجمه طبقات كبرى، ج 1، ص209) . نيز بنگريد: سيرۀ ابن هشام، ج1، صص451 - 449؛ زندگانى محمد9 (ترجمه السيرۀ النبويۀ) ج1، ص294؛ تاريخ الأمم و الملوك، ج2، ص367؛ ترجمۀ تاريخ طبرى، ج3، ص906؛ دلائل النبوۀ، ج2، ص455؛ ترجمۀ دلائل النبوه، ج2، ص141؛ الروض الأنف، ج4، ص90؛ المنتظم، ج3، ص42؛ عيون الأثر، ج1، ص193؛ البدايۀ و النهايه، ج3، ص164؛ سبل الهدى و الرشاد، ج3، ص207؛ السيرۀ الحلبيه، ج2، ص26