59و گاهى خداوند متعال پيامبرخدا را موظف مى‌كند كه بندگان را در امر خاصى بترساند و يا بشارت دهد؛ مثلاً به حضرت فرمان داده مى‌شود كه:
وَ أَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْآزِفَةِ إِذِ الْقُلُوبُ لَدَى الْحَنٰاجِرِ كٰاظِمِينَ مٰا لِلظّٰالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لاٰ شَفِيعٍ يُطٰاعُ * يَعْلَمُ خٰائِنَةَ اْلأَعْيُنِ وَ مٰا تُخْفِي الصُّدُورُ * وَ اللّٰهُ يَقْضِي بِالْحَقِّ وَ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لاٰ يَقْضُونَ بِشَيْءٍ إِنَّ اللّٰهَ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ. 1
«مردم را از روز نزديك (روز قيامت) بترسان؛ هنگامى كه از شدّت وحشت دل‌ها به گلوگاه مى‌رسد و تمامى وجود آن‌ها مملوّ از اندوه مى‌گردد، براى ستمكاران دوستى وجود ندارد و نيز شفاعت كننده‌اى كه شفاعتش مورد قبول شود نخواهد بود. خداوند چشم‌هايى‌كه به خيانت مى‌گردد و نيز آنچه را كه در سينه‌ها پنهان مى‌دارند، مى‌داند، (سرانجام) خداوند به‌حق قضاوت مى‌كند.»
در اين آيۀ شريفه مردم را مى‌ترساند از:
1. روز قيامت به شما نزديك است.
2. در آن روز، مردم از وحشت جانشان به لب مى‌رسد.
3. قدرت فرياد ندارند تا بدين وسيله مقدارى عقدۀ دل را خالى سازند.
4. ستمكاران نه دوستى خواهند داشت و نه شفاعت كننده.
5. حاكم و قاضى آن محكمه خداوندى است كه آگاه است به مخفى‌ترين اعمال و يا افكار و خطورى‌كه در دل پنهان نموده‌ايد.
6. آن حاكم و قاضى بر موازين حق، حكم خواهد كرد. متقابلاً به حضرت دستور داده مى‌شود كه صاحبان ايمان و صالحان و شايستگان را بشارت به بهشت و جايگاهى كه از زير تخت‌هاى آن نهرها در جريان است؛ وَبَشِّرْ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ. . . . 2
آرى بسيارى از آيات قرآن، در مقام انذار و تبشير است؛ خواه با كلمۀ «أَنْذِرْ» و «بَشِّرْ» آغاز شود يا به مانند آياتى باشد كه اشاره شد.
و اگر به كلمات و دستورات پيامبر نيز دقت شود، خواهيم ديد كه روح اين فرامين، چيزى جز تبشير و انذار نخواهد بود. اگر مى‌فرمايد: «عَلَيْكَ بِصَلاٰةِ الَّليْلِ» ، مى‌خواهد ما را متوجه آثار