53امام صادق فرمود: از هنگامى كه خداوند آسمان‌ها و زمين را آفريد، فرشته‌اى را بر ركن يمانى گمارد كه آن، كارى ندارد جز آمين گفتن بر دعاهاى شما. پس لازم است هر بنده‌اى بينديشد كه چه دعايى مى‌كند، 1همۀ سخن در اين نكته است كه در اين مكان زائر چه بر زبان آورد كه فرشتگان نيز آن را تأييد كنند و تعاليم دينى ما را در اين باره يارى دهند.
همراه امام رضا عليه السلام طواف مى‌كردم، چون به ركن يمانى رسيديم، دست به آسمان بلند كرد و فرمود:
«يٰا اللَّهُ يٰا وَلِيَّ الْعٰافِيَة، وَ خٰالِقَ الْعٰافِيَة، وَ رٰازِقَ الْعٰافِيَة، وَ الْمُنْعِمَ بِالْعٰافِيَة، وَ الْمَنّٰانَ بِالْعٰافِيَة، وَ الْمُتَفَضِّلَ بِالْعٰافِيَة، عَلَيَّ وَ عَلَى جَمِيعِ خَلْقِك، يٰا رَحْمٰانَ الدُّنْيٰا وَ الْآخِرَةِ وَ رَحِيمَهُمٰا، صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد، وَ ارْزُقْنٰا الْعٰافِيَة، وَ دَوٰامَ الْعٰافِيَةِ، وَ تَمٰامَ الْعٰافِيَة، وَ شُكْرَ الْعٰافِيَة فِي الدُّنْيٰا وَ الْآخِرَة، يٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمِين» . 2«اى خداى صاحب عافيت و آفريدگار عافيت و روزى دهندۀ عافيت و اى نعمت بخش و منّت‌گذار و نيكى كننده به عافيت برمن و همۀ آفريده‌هايت. اى بخشنده و بخشايشگرِ دنيا و آخرت بر محمّد و خاندان او درود فرست و ما را عافيت و دوام و كمال عافيت و شكر بر عافيت در دنيا و آخرت روزى فرما. اى مهربان‌ترين مهربانان.»
براى روشن شدن معناى دعا، ابتدا توضيح دو نكته لازم است.
1. «عٰافاه اللّٰه مِنَ الْمكروه معافاةً و عافيةٍ» ؛ «خدا او را از بيمارى‌ها و بلاها دور داشت و دردهاى او را از ميان برد و همۀ بدى را از او دفع كرد.» 3عافية، آن است كه خداوند مكروه را از بنده دور كند، 4از بيمارى‌ها سلامت بخشد و از مكروهات بدن، باطن، دين، دنيا و آخرت دور سازد.
2. با اين‌كه «عافيت» اساس و پايۀ همۀ توفيقات است و انسان بدون آن، در امور دنيوى و در امور اخروى توفيق نمى‌يابد، ليكن با توجه به اين حد از اهميتى كه دارد و از ظرافتى شگفت برخوردار است، پيوسته مورد غفلت قرار مى‌گيرد.
امام صادق عليه السلام فرمود: «الْعَافِيَةُ نِعْمَةٌ خَفِيَّةٌ إِذَا وُجِدَتْ نُسِيَتْ وَ إِذَا فُقِدَتْ ذُكِرَتْ» 5«عافيت نعمت پنهانى است، چون يافت شود فراموش گردد و چون از ميان برود يادآورى شود.»