30 تحريم صيد در حال احرام

از جمله عادات جاهليان، تحريم صيد در حال احرام است كه آيات قرآن بدان اشاره كرده و مسلمانان را از احلال صيد نهى نمود. روح اين آيات نشانگر اين است كه اين مسأله تأكيدى است بر تقليدى كه پيش از اسلام بوده است: ¹يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ أُحِلَّتْ لَكُمْ بَهِيمَةُ اْلأَنْعٰامِ إِلاّٰ مٰا يُتْلىٰ عَلَيْكُمْ غَيْرَ مُحِلِّي الصَّيْدِ وَ أَنْتُمْ حُرُمٌ إِنَّ اللّٰهَ يَحْكُمُ مٰا يُرِيدُ. ²

«اى اهل ايمان، به عهد و پيمان خود وفا كنيد و بدانيد كه بهائم زبان بسته براى شما حلال گرديد، جز آنچه بعداً برايتان تلاوت خواهد شد، جز آن صيدى كه در حال احرام بر شما حلال نيست. همانا خدا به هر چه بخواهد حكم كند.»

و در ادامۀ همين سوره مى‌فرمايد:

. . . وَ إِذٰا حَلَلْتُمْ فَاصْطٰادُوا. . . ؛ «آنگاه‌كه از احرام بيرون شديد، صيد كنيد.»

البته دليل حرمت صيد در دورۀ جاهلى، در اصل به همان احترام ويژه‌اى كه جاهليان براى كعبه قائل بودند، بر مى‌گردد. اقوام جاهلى در مقابل كعبه، كوچكى و تواضع مى‌كردند و كعبه را بزرگ مى‌داشتند و از ساختن خانه پيرامون كعبه و يا وارد شدن با حالت جنابت خوددارى مى‌كردند و هنگام روز در كنار آن باقى مى‌ماندند و شب هنگام از حرم خارج مى‌شدند. لذا با اين احترام فوق‌العاده كه براى كعبه قائل بودند، به خود اجازه نمى‌دادند كه در آن مكان، در حالت احرام، صيد كنند.

پى‌نوشت‌ها: