33امام سجاد عليه السلام همواره در سفر حج از بهترين زاد؛ مانند گردو و شكر و آرد خالص و شيرين همراه مى‌برد.
البته اسراف و زياده روى و مصرف انواع غذاها به مانند مترفين مكروه است، زيرا خيرى در اسراف نمى‌باشد، اما بخشش فراوان به مستحقين، اسراف نيست؛ و اگر مالى در اين راه ضايع شود يا گرفتارى برايش پيش آيد، جزع و بى‌تابى نكند، اگر يك درهم در اين راه تباه شود، مانند آن است كه هفتصد درهم در راه خدا خرج كرده است.
6 - اخلاق نيكو
خُلق نيك، تواضع فراوان، پرهيز از درشتى و غلظت در سخن گفتن و فحاشى كردن و حرف لغو زدن، خروج از طاعت الهى، مبالغه در دشمنى و مجادله با ديگران كه حقد و كينه را به ارمغان مى‌آورد، از آداب اين سفر است. بديهى است كه حُسن خلق تنها پرهيز از آزار و اذيت ديگران نيست، بلكه تحمّل اذيت ديگران و نرم خويى و تواضع نسبت به همراهان و متصديان كاروان و همسفران است.
7 - سادگى و پرهيز از تجملات
ساده و بدون تشريفات باشد، دنبال فخر فروشى و جمع كردن ثروت نباشد؛ چرا كه در اين صورت، در شمار متكبّران بوده و از جمع ضعفا و مساكين خارج خواهد شد. چنان‌كه بتواند مسير مشاعر را پياده طى كند و هدفش رياضت نفس و تحمّل سختى در راه خدا باشد، نزد خدا عملى بهتر از اين نيست ولى اگر قصدش آن است كه پول كمترى خرج كند، بهتر آن است كه سواره برود و پول بيشترى خرج كند، همچنين اگر از پياده روى ناتوان باشد.
امام حسن‌بن على عليهما السلام معمولاً پياده راه مى‌رفت و مركب‌ها را به همراه مى‌برد تا هرگاه اراده كرد، سوار شود و خدا را سپاس مى‌گفت كه چهارپايان را مسخّر او ساخته كه دشوارى سفر را بكاهد.
خودسازى در مراحل مختلف سفر
هرگاه زائر بيت‌اللّٰه الحرام از وطنش خارج شد و صحراها را براى رسيدن به ميقات پيمود، مرگ و خروج از دنيا تا رسيدن به مرحلۀ قيامت و دشوارى‌ها و هول و هراس را به ياد آورد. از ترس راهزنان به ياد نكير و منكر در قبر بيفتد و