68است. 1منزل بعدى «عربان مسته جده» بود كه اعلان شد آب براى چند روز خود برداريد. در ادامه به خاك امير محمد و سپس در بيست و دوم ذى قعده به خاك حَرْبى مى‌رسند. روزهاى بعدى، هر چند روز، به يك آبگير رسيده و از آن براى روزهاى بعد بر مى‌داشته‌اند. «در اين صحرا درخت خار مغيلان زياد بود» . پس از آن به وادى عقيق رسيده، در آنجا محرم شده و با گذشت از وادى ليمو در روز چهارم ذى حجه به مكه وارد شده‌اند. 2اين امكان وجود داشت كه مسافران راه جبل، مسير را به سوى مدينه كج كرده، ابتدا به اين شهر مشرّف شوند؛ اما به طور معمول مسافران راه جبل، ابتدا عازم مكه مى‌شدند. 3گفتنى است كه بر اين منطقه، آل رشيد حكومت داشتند و به صورت موروثى بر آن فرمانروايى كرده و بعدها به دست نيروهاى سعودى از ميان رفتند.
اين دولت، به نوعى حافظ اين منطقه بوده و خود تشكيلات خاصى براى همراهى مسافران داشته و هزينۀ آن را نيز از ايشان دريافت مى‌كرده‌اند. با اين حال، اعراب بدوى آن نواحى و گاهى نيروهاى دولتى آل رشيد، به كاروان حجاج حمله كرده و به قتل و غارت آنان مى‌پرداختند.
از اين رو، در برخى از سال ها، به قدرى اين راه خطرناك مى‌شد، كه علما رفتن از آن راه را حرام اعلان مى‌كردند و كسى از آن مسير عبور نمى‌كرد. زائرى كه در سال 1317 به سفر رفته، قدرى از سختى‌هاى راه را بيان كرده، در پايان مى‌نويسد: اگر «آقايان عظام و علماى اعلام» از اين مسائل آگاه بودند «حكم به حرمت اين مسافرت مى‌دادند!» 4نمونه آن فتواى شيخ فضل اللّٰه نورى است كه در سال 1320 صادر شده و پس از اين خواهد آمد.
تهديدهاى موجود در اين مسير، با حمايت نيروهاى امير جبل و گاه سپاه عثمانى وحتى نيروهاى امير جبل تعديل مى‌يافت.
به گزارش نجم‌الملك در سال 1306 «رسم محمد، اميرِ جبل اين است كه همه ساله قبل از موسم حج، شخصى را مثل عبدالرحمان يا قنبر غلامش مى‌فرستد به نجف اشرف تا در پنجم ذى قعده حجاج را حركت دهد و در چهارم ذى حجه وارد مكۀ معظمه نمايد. و نظر به آن‌كه از ميان عشاير مختلفۀ وحشى‌تر از خودشان، بايد به سلامت عبور دهد و