23كعبه؛ بيت‌الحرام را قوام كار مردم گردانيد.»
فضيلت كعبه
خداوند متعال فضيلتِ بزرگى را ويژۀ خانۀ كعبه قرار داد و حضرت على عليه السلام در فضيلت كعبه مى‌فرمايد:
«. . . مگر نمى‌بينيد چگونه خداى بزرگ پيشينيان را در اين جهان از زمان آدم عليه السلام تا امروز با سنگهايى كه نه زيان دارد و نه سود و نه از بهر ديد خوب است و نه براى شنود، محك زد و آزمايش نمود؟ ! چه، اين سنگها را روى هم نهاد و يك چهار ديوارى ساده اما با شكوه از آنها بر پا داشت و آن را حرمكدۀ خود قرار داد. اين حرمكده را در سخت‌ترين جاهاى زمين و بر دامنۀ كوتاهترين كوهها و ميان تنگترين و خشكترين درّه‌ها گذاشت و آن را روى شنهاى نرم كه كِشت و كار در آنها دشوار و تهى از آب و چشمه‌سار است، برافراشت؛ شنزارى كه نه شتر در آن پرورش مى‌يابد، نه اسب، نه گاو، نه گوسفند. و نه هيچ جاندار ديگرى براى زندگىِ بهتر، به سوى آن مى‌شتابد. آنگاه به آدم و فرزندانش فرمود كه آنجا روى آورند و دمى چند پيرامونش به سر برند. رفته رفته اين شهر به صورت مركز داد و ستد فراورده‌هاى سفرهاى دور و دراز و محل آسايش و بار انداز آنها درآمد.
صاحبدلان از بيابانهاى بى‌آب و گياه و راههاى پر پيچ و خم كوههاى سفيد و سياه و جزاير درياهاى دور و آكنده از خوشى و رفاه، به سوى آن مى‌شتابند تا هنگام گردش به دور خانۀ خدا، از درِ خوارى، شانه‌هاى خود را جنبانده لبيك‌گويان در تقرّب به درگاهش بهره‌هاى دنيوى و اخروى يابند. آشفته و گردآلوده، روى قدمهايشان لى‌لى مى‌كنند و پروردگار يكتا را از صميم قلب صدا مى‌زنند. در حالى كه جامه‌ها را از تن دور انداخته‌اند و با آرايش‌نكردن موى سر و صورت، از خوش‌نما ساختن خويشتن پرهيز كرده‌اند، خداوند بدين گونه آنان را دچار رنج و گرفتارى مى‌نمايد و بدينسان راستى و درستى و شايستگى و ايمانشان را مى‌آزمايد سپس يكايكشان را فرا مى‌خواند و وارد بهشت مى‌گرداند.
اگر ذات اقدسش مى‌خواست كه پرستشگاه خود را ميان چشمه‌سار و جويبار و دشتى گسترده و هموار و درختان بزرگى مانند كاج و سرو و چنار و ميوه‌هاى رنگارنگ و ساختمانهاى باشكوه و دهكده‌هاى پيوسته بهم و انبوه و كشتزارهاى گندم درشت و پرمغز و