1) - اعيان الشيعه، ج 5، صص 412 و 413؛ الامينى، صص 208 و 209

2) - اعيان الشيعه، ج 10، ص 46؛ الأمينى، صص207 - 205؛ محبى، ج 4، صص 432 و 433

3) - اعيان الشيعه، ج 4، ص171 - 167؛ امل الآمل، ج 1، ص145 - 141؛ لؤلؤة البحرين، صص80 - 76؛ روضات الجنات، ج 7، صص105 - 96؛ تكملة امل الآمل، صص 340 و 341؛ محبى، ج 3، صص435 - 432؛ معجم المؤلفين، ج 9، ص 205 نيز نك‍: 2IE ، مقالۀ «الحرالعاملى» ، از ( aicracS. G )

4) - [ مترجم ] : گزارش اين واقعه را به تفصيل عصامى (1049 - 1111) در «سمط النجوم العوالى» (ج 4، صص 528 و 529 مصر، مطبعةالسلفيه) آورده است. وى مى‌نويسد: «در روز پنجشنبه هشتم شوال 1088 حادثۀ غريبى در مكه رخ داد و آن اين كه در شب آن روز، حجرالاسود، باب و پردۀ كعبه ومصلاى جمعه، به چيزى شبيه عذره آلوده شد و هر كس مى‌خواست حجر را ببوسد، دست و صورتش آلوده مى‌شد. اين سبب تحريك مردم و تركها شد. آنان جمع شدند و همه جا را شستشو دادند. در آنجا يكى از فضلاى رومى درس مى‌گفت. وى شاهد بود كه هر روز جماعتى از رافضيان به نماز و سجود و ركوع در برابر كعبه مشغولند. وقتى اين واقعه رخ داد، گفت: اين كار جز از رافضه كه ملازمه بيت الله هستند سر نزده است. در آن لحظه سيد محمد مؤمن رضوى در پشت مقام ايستاده قرآن مى‌خواند. آنها نزد او آمده، قرآن را از دست او گرفته بر سر او كوفتند و به كتك زدن وى مشغول شدند. آنگاه وى را از باب الزياده بيرون انداختند و آن قدر با سنگ بر او زدند كه بمرد. در اين حال، يكى از سادات رفاعى، لب به اعتراض گشود، او را هم به وى ملحق كردند! پس از آن سوّمى و چهارمى و پنجمى. من خود آنها را ديدم كه بر روى هم افتاده بودند و مردم آنها را سب مى‌كردند. عصامى مى‌افزايد: من از نزديك آنچه را كه به كعبه ماليده بود ديدم، متوجه شدم كه از قاذورات نيست، بلكه از سبزيجات و روغن متعفن است كه بوى نجاست مى‌دهد. معلوم نشد اين كار چه كسى بوده، اما گمان من اين است كه اين كار را عمدا براى كشتن اين افراد انجام داده بودند.» احمد سباعى از معاصران هم گزارش اين نقلها را آورده و نوشته است، اگر اين نسبتها به شيعه درست بود، هر ساله، به دليل حضور هزاران شيعه در مكه، نبايد جاى سالمى در آن مى‌ماند. تاريخ مكه، ص 384