71سيد عبدالرحيم بن عبدالله بن پادشاه الحسينى (متولد نيمۀ نخست قرن هفدهم) به مكه آمد و با تأليف كتاب «تحفة النجباء فى مناقب آل العباء» محبتِ شريف مكه را به خود جلب كرد، كتابى كه وى در آن با زيركى خاص، بسيارى از احاديث سنى و شيعى، در فضائل اهل بيت را فراهم آورد. ¹ميرزا محمد بن على استرآبادى (م 1028 / 1619) دانشمند برجستۀ شيعى، كه نامش در منابع سنى هم آمده، بيشتر سالهاى عمر خويش را در مكه گذراند و در همانجا سه كتاب مشهورش را در رجال [ رجال كبير، متوسط و صغير ] به نگارش درآورد. ²يكى از شاگردان وى، عالم شيعى ديگرى است از استرآباد، با نام محمد امين بن محمد شريف (م1033 / 1424) كه در مكه زندگى مى‌كرد و در همانجا بود كه حملۀ سخت خود را نسبت به مكتب اصولى آغاز كرد، مكتبى كه اكثريت علما و فقهاى امامى از آن حمايت مى‌كردند. ³آموزه‌هاى وى مورد حملۀ شديد نورالدين على بن على بن ابوالحسن شامى (م1068 / 1658) قرار گرفت. وى در اصل از ساكنان جبل عامل و مادرش همسر شهيد ثانى بود. وى پيش از آن كه به مكه برود، روزگار درازى را در دمشق به تحصيل نزد دو عالم سنى گذراند.

يكى مورخ دمشقى حسن بورينى (م 1024 / 1614) و ديگرى مفتى شافعى حلب عمر العرضى (م 1024 / 1614) . ⁴از پنج فرزند وى، زين العابدين (م 1073 / 1662) و على (م 1119 / 1717) در مكه سكونت گزيدند و از احترام و محبت شريف مكه برخوردار بودند.

جمال الدين (م 1098 / 1687) به هند رفت، حيدر به اصفهان، و ابوالحسن به دمشق. برخى از نوادگان آنها را تا قرن هيجدهم در مكه مى‌شناسيم. ⁵به هر روى، احساسات خصمانه‌اى در آنجا بود كه گاه خود را نشان مى‌داد. سيد زين العابدين بن نورالدين بن اميرمراد حسينى كاشانى، زمانى دراز در مكه اقامت داشت. او از شاگردان محمد امين استرآبادى بود و ميانۀ سالهاى 1041 / 1632 تا 1050 / 1641) كشته شد، گرچه جزئيات مرگ وى در ابهام ماند. ⁶زمانى كه سيل سال 1039 / 1630 سبب خرابى مكه شد، و او نقشى اساسى در بازسازى آن عهده‌دار گرديد، آن گونه كه فخركنان لقب مؤسس بيت الله الحرام را به خود مى‌دهد، گرفتار شهرت بدى شده بود. ⁷