29

حج و برائت از مشركان

برائت از دشمنان خدا و آنچه مانع رشد و تكامل انسان و سدّ راه سعادت اوست، قبل از آن‌كه بُعد سياسى - اجتماعى داشته باشد، جنبۀ اعتقادى و تربيتى دارد و مؤمن، به حكم انگيزۀ ايمانى و با تأسّى به خدا و رسول، مى‌بايست از هرچه كه سدّ راه خدا است و هر كس كه در مقام خصومت با خلق اوست، تبرّى جويد و عُلقۀ روحى و عملى خود را قطع كند و با دشمنان خدا طرح دوستى نيفكند. قرآن به اين اصل مهم ايمانى اهتمام ورزيده و بارها آن را متذكّر شده است. از جمله خطاب به پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

لا تَجِدُ قوماً يؤمنُون باللّٰه و اليَوم الآخر يوادّون من حادّ اللّٰه و رسوله و لو كانوا آبائهم أو أبنائهم أو اِخوانهم أو عشيرتهم، اولئك كتب فى قلوبهم الإيمان و أيّدهم بروح منه و يدخلهم جنّات تجري مِنْ تحتها الأنهار خالدين فيها، رضى اللّٰه عنهم و رضوا عنه، اولئك حزب اللّٰه ألاٰ إنَّ حزب اللّٰه هم المفلحون . ¹«هيچ گروهى را كه به خدا و روز قيامت ايمان دارند، نخواهى يافت كه با دشمنان خدا دوستى كنند هرچند پدران، فرزندان، برادران يا خويشاوندانشان باشند. خداوند ايمان را در دلهاى اينان تثبيت كرده و با عنايت خاص خود تأييدشان نموده است و در بهشت برين جاى مى‌دهد.

خدا از آنها خشنود و آنها از خدا