1) - «فيه آيات بيّنات مقام ابراهيم. . .» ، آل عمران: 97.

2) - در مورد نامگذارى مقام و باقى ماندن جاى پاى حضرت ابراهيم - ع - در سنگ مزبور سه وجه گفته‌اند: الف: چون هنگام ساختن كعبه ديوارها بلند شد و دسترسى ابراهيم به آن دشوار بود، اسماعيل سنگى را كه به مقام مشهور است آورد و ابراهيم روى آن مى‌ايستاد و خانه را مى‌ساخت و آن سنگ را همچنان گرد خانه مى‌گردانيد، تا آنكه روبروى در خانۀ خدا رسيد. ابن عباس مى‌گويد: چون ابراهيم روى آن سنگ مى‌ايستاد، به مقام ابراهيم مشهور شده است. همچنين از او نقل شده است كه چون ابراهيم روى آن سنگ ايستاد، دو پاى او در آن فرو رفت. (ازرقى، اخبار مكه، مكه مكرمه، دارالثقافة 1403 ه‍. ق. ج1، ص 59؛ نظام الدين نيشابورى، تفسير غرائب القرآن، حاشيه تفسير طبرى، بيروت، دار احياء تراث العربى، ج1، ص 395) . ب: آنگاه كه به ابراهيم فرمان داده شد كه به مردم اعلان حج كند، ابراهيم عرض كرد: پروردگارا! صداى من بر همگان نمى‌رسد، خداوند فرمود: تو اعلان كن، بر عهدۀ من است كه صداى تو را به همگان برسانم. ابراهيم بر فراز مقام قرار گرفت و مقام چندان مرتفع شد كه از كوهها بلندتر گرديد و چون ابلاغ كرد سنگ تاب نياورد و دو پاى ابراهيم در آن فرو رفت. (ازرقى، همان مدرك، ج 2، ص 30؛ صدوق، علل الشرايع، قم، مكتبة الداورى، ص 423) . ج: بار دوم كه ابراهيم از شام براى سركشى به اسماعيل و هاجر به مكه آمد، همسر اسماعيل سنگى براى ابراهيم آورد كه بر آن بايستد تا سرش را شستشو دهد، چون ابراهيم پا بر آن نهاد، پاى وى در سنگ فرو رفت و اثرش باقى ماند (مجمع البيان، طبرسى، تهران، مكتبة العلمية الإسلاميه، ج 1، ص 203) . برخى احتمال داده‌اند كه حضرت ابراهيم در هر سه مورد، روى همين سنگ قرار گرفته است؛ يعنى سنگى كه همسر اسماعيل براى ابراهيم آورد تا بر آن پا نهد كه سرش را شستشو دهد، همان سنگ را اسماعيل براى او آورد تا بر آن بايستد و خانه را بسازد و ابراهيم باز بر همان سنگ ايستاد و فرمان زيارت خانۀ خدا را ابلاغ كرد (نظام الدين نيشابورى، همان مدرك، ص 395) .

3) - ابو على الفضل بن حسن الطبرى، مجمع البيان، بيروت، دار احياء التراث العربى، ج 1، ص 203؛ ازرقى، اخبار مكه، مكه، دارالثقافه، 1403 ه‍. ق. ، ج2، ص 29.

4) - آل عمران: 97.