20مگر اينكه خداوند حاجت او را برآورده مى‌كند.» 1
صاحب جواهر اينگونه ادامه مى‌دهد: «بهتر از اين دعا، دعايى است كه سيد بن طاووس در امان الأخطار از پيامبر گرامى (ص) نقل كرده و آن اين است كه:
«مَا اسْتَخْلَفَ الْعَبْدُ فِي أَهْلِهِ مِنْ خَلِيفَة إِذَا هُوَ شَدَّ ثِيابَ سَفَرِهِ خَيرٍ مِنْ أَرْبَعِ رَكَعَاتٍ يصَلِّيهِنَّ فِي بَيتِهِ يقْرَأُ فِي كُلِّ رَكْعَة فَاتِحَة الْكِتَابِ وَ قُلْ هُوَ الله أَحَدٌ وَ يقُولُ: اللَّهُمَّ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيكَ بِهِنَّ فَاجْعَلْهُنَّ خَلِيفَتِي فِي أَهْلِي وَ مَالِي» 2.
هرگاه بنده اى عازم سفر است، چيزى را بهتر از چهار ركعت نماز كه در هر ركعتِ آن سورۀ فاتحه و اخلاص را بخواند، از خود به جاى نمى‌گذارد و در نماز اين دعا را مى‌خواند: خدايا! من با اين نمازها به تو تقرب جستم پس آن را جانشين من در خانواده و مالم قرار ده!»
و نيز يزيد بن معاويۀ عجلى از امام باقر (ع) نقل مى‌كند:
«كَانَ أَبُو جَعْفَرٍ (ع) إِذَا أَرَادَ سَفَراً جَمَعَ عِيالَهُ فِي بَيتٍ، ثُمَّ قَالَ: اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَوْدِعُكَ الْغَدَاة نَفْسِي وَ مَالِي وَ أَهْلِي وَ وُلْدِي الشَّاهِدَ مِنَّا وَ الْغَائِبَ، اللَّهُمَّ احْفَظْنَا وَ احْفَظْ عَلَينَا، اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا فِي جِوَارِكَ اللَّهُمَّ لاَ تَسْلُبْنَا نِعْمَتَكَ وَ لاَ تُغَيرْ مَا بِنَا مِنْ عَافِيتِكَ وَ فَضْلِكَ» 3.
«امام باقر (ع) هر گاه عازم سفر ميشد، اهل خانه و فرزندانش را در خانه جمع ميكرد و در ميان آنان، اينگونه دعا ميكرد: خدايا! من عازم سفرم، لذا خود و خانواده و فرزندانم؛ آنان را كه حاضرند وآنان را كه غايباند به تو سپردم. خدايا! به ما توجه كن و حافظمان باش! خدايا! ما را در جوارت پناه ده، بار الها! نعمتت را از ما مگير و سلامتى و فضلت را تغيير نده.»