2سوگند، هر كس اهل آن باشد، در آن، علوم و معارفى را مى‌بيند كه سزاوار است عمرى را در راه كسب و تحصيل آن‌ها صرف كند. شايسته است انسان با روحى زنده و دلى آگاه، آن‌ها را بخواند نه با جانى مرده و بى حال، و تفكر كند در اسماء و صفات و افعال خداوند كه دراين مناجات به آن‌ها پرداخته شده است.
اگر اندكى از حقايق اين مناجات براى تو كشف گردد و شرح صدرى پيدا كنى براى فهم برخى از مرادات گويندۀ آن، هر آينه اين ادعاى مرا تصديق خواهى كرد.» 1
سپس نويسندۀ محترم به برخى از خصوصيات اسماء الهى در اين مناجات و شرح مضامين آن مى‌پردازد و توجه مى‌دهد كه به اسرار اسماء الهى دقت شود كه در اين مناجات و ساير مناجات‌ها و دعاهاى ائمه آمده است.
از آداب ديگرى كه در اين شب وارد شده، تسبيحات ده‌گانۀ پيامبرخدا (ص) 2است كه دست‌يابى به حاجات عظيم را در پى خواهد داشت. زيارت حضرت ابا عبدالله الحسين (ع) نيز در اين شب، از جايگاه بلندى برخوردار است.
مرحوم ميرزا جواد ملكى تبريزى معتقد است: اگر در روز عرفه، توان بر حضور در صحراى عرفات يا كربلا به وجود آيد، شايسته است فقط به دعا و مناجات صرف شود؛ زيرا اين روز تنها براى دعا نهاده شده و مراقبت بر آن، بسيار با اهميت است تا آنجا كه اگر روزه گرفتن در اين روز مانع دعا باشد، ترك شود با اين‌كه ثواب و اجر هفتاد سال را دارد.
در ادامه مرحوم تبريزى، به اين نكته مى‌پردازند كه حضور در عرفات كه طبيعى است به جهت ايام حج است و لكن حضور در كربلا و فضيلت آن به خاطر روايات فراوانى است كه در اين باره وجود دارد و اهل اطلاع با آن سر و كار دارد و ما تنها در اينجا به يادآورى يك روايت اكتفا مى‌كنيم:
شيخ صدوق از قول امام صادق (ع) نقل مى‌كند:
«قَالَ أَبُو عَبْدِ الله (ع) : إِنَّ الله تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يتَجَلَّى لِزُوَّارِ قَبْرِ الْحُسَينِ (ع) قَبْلَ أَهْلِ عَرَفَاتٍ وَ يقْضِي حَوَائِجَهُمْ وَ يغْفِرُ ذُنُوبَهُمْ