453. واكنش عبدالله بن جعفر پس از شنيدن خبر شهادت امام حسين (عليه السلام) و يارانش و نيز خبر شهادت فرزندانش، گوياى ايمان و اعتقاد راسخ او به قيام حسينى است. مورخان نوشته‌اند: پس از بازگشت بازماندگان حادثة كربلا، يكى از غلامان عبدالله بن جعفر به نام ابوالسلاسل نزد او رفت و شهادت پسرانش را تسليت گفت. عبدالله كلمة استرجاع بر زبان آورد. غلام گفت: اين مصيبتى است كه از حسين بن على به ما رسيد! عبدالله بن جعفر با نعلين او را از حضور خود راند و گفت: اى كثيف زاده! در مورد حسين اينگونه سخن مى‌گويى؟ ! به خدا سوگند اگر نزد او بودم، جانم را فدايش مى‌كردم. 1
مجموع اين برخوردها، حاكى از ايمان شديد او به راه امام حسين (عليه السلام) و اهداف والاى آن حضرت است. پس از ماجراى عاشورا، عبدالله بن جعفر در خانة خود جلسة مرثيه‌اى را ترتيب داد و بر كشتگان وشهيدان آن گريست وآن حادثة غمبار را رسالت حسينى در مبارزه با ظلم بنى اميه معرفى كرد.
مرگ عبدالله بن جعفر و دفن در بقيع
عبدالله بن جعفر نسبت به على (عليه السلام) و خاندان رسالت عشق مى‌ورزيد و مدت زمانى كارگزار على (عليه السلام) بود. كتابت به وى وانهاده شد. در جنگ جمل به دفاع از على (عليه السلام) برخاست و فرماندهى بخشى از سپاه على (عليه السلام) را در جنگ صفين بر عهده داشت. در جريان حكميت موضع گرفت و همچنين در دفاع از امام مجتبى (عليه السلام) تلاشى همه جانبه داشت و فرزندانش در كربلا به شهادت رسيدند و بنيان خانواده و همة هستى‌اش را فداى آرمان‌هاى بلند پيامبر (ص) كرد و سرانجام در سن نود سالگى، در سال هشتاد هجرت، در مدينه زندگى را بدرود گفت و به ديار معبود شتافت.
ابن نجار (در اخبار مدينه، ص 154) و سمهودى (در وفاء الوفا) نوشته‌اند كه عبدالله بن جعفر را در بقيع دفن كردند و محل دفن او دار عقيل، در كنار تربت عقيل است.
سمهودى مى‌نويسد: «وقد ذكر أبو اليقظان إنّه كان أجود العرب و إنّه توفى بالمدينة. . . و دفن بالبقيع» . 2
ابويقظان نقل كرده كه عبدالله بن جعفر بخشنده‌ترين فرد عرب بود. او در مدينه وفات يافت و در بقيع دفن گرديد.