71در جايى پناه بگيريم و خود را مخفى كنيم.» 1
وضعيت شيعه در طول قرن‌ها به همين صورت بود. در راه زيارت امام حسين (ع) از سوى حكومت‌هاى ظالم، مشكلات و گرفتارى‌هاى فراوان مى‌ديدند و همواره در راه زائران، موانع گوناگون ايجاد مى‌گرديد.
با روى كار آمدن بنى‌عباس، آن‌ها نيز به سخت‌گيريها و بستن راه‌ها افزودند. هارون الرشيد، درخت سدرى را كه سايبان زائران قبر امام حسين (ع) بود، از ريشه در آورد متوكّل زمين كربلا را يكسر شخم زد و بر آن آب بست تا نشانه‌هاى قبر مطهّر را از بين ببرد. او به اين هم اكتفا نكرد و جاسوس‌ها و نيروهاى امنيتى بسيارى گمارد تا زائران قبر امام حسين (ع) را در هر راه و مكانى يافتند، دستگير و از آن‌ها براى مجوّز، مبالغ هنگفت و كمرشكن دريافت كنند. با اين همه، محبّان كوى حسين (ع) هر چه اجناس قيمتى و متاع گرانبها به همراه داشتند مى‌دادند تا بتوانند قبر شريف را زيارت كنند و دعاها و صلوات‌هاى خود در كنار مزار امام حسين (ع) را ره‌توشۀ قيامت قرار دهند و با آن‌ها جان تازه‌اى بيابند.
اما متوكّل به اين بهاى گران مالى بسنده نكرد و آن را در پيكر زائران قرار داد، به اين صورت كه هر كس مى‌خواست به زيارت برود، بايد دستش را قطع مى‌كردند. اين ترفند هم كارگر نشد. چه بسا زائرانى كه يك سال براى زيارت دست راست خود را مى‌دادند و سال ديگر هم مى‌آمدند، با تقديم دست چپ خود.
در سال‌هاى اخير، با وجود سختى‌ها و ناملايمات، زائران ناگزير بوده‌اند خود را به تحمل مشقّات گوناگون عادت دهند تا بتوانند به قبر سيدالشهدا برسند و آن را زيارت كنند. اين مشكلات، گاه به موضع‌گيريها و سياست‌هاى دولت‌هاى حاكم در عراق نسبت به قضيۀ امام حسين (ع) مربوط مى‌شده و گاه به خطرهاى طبيعى بين راه، همچون مواجه شدن با حيوانات درنده، به خصوص براى كسانى كه از راه‌هاى دور براى زيارت نجف و كربلا، راهى مى‌شدند و مى‌بايست در سرما و گرما و شب‌ها و روزها راهپيمايى كنند تا به مقصد برسند. بنابراين، لازم بود. ميان دو شهر نجف و كربلاى معلا، منزلگاه‌ها و كاروانسراهايى به وجود آيد تا مسافران در آن‌ها بار سفر بر زمين بگذارند و ساعتى استراحت كنند و براى ادامۀ راه آماده شوند. پس