56«مواسى» از لقب‌هاى ديگر اوست و به مواسات و از خودگذشتگى‌اش در راه برادرش امام حسين (ع) اشاره دارد. 1
براى عباس بن على (ع) شانزده لقب شمرده‌اند 2كه هريك، جلوه‌اى از روح بلند و عظمت او را نشان مى‌دهد.
مظهر شجاعت و وفا
عباس از طرف مادر، از قبيله رزم‌آوران بود و از طرف پدر هم روح على (ع) را در كالبد خويش داشت. شجاعتش هم ذاتى و هم موروثى، و هم زاييده ايمان به هدفش. صحنه عاشورا ميدانى بود كه شجاعت و وفاى عباس به نمايش گذاشته شود. او در همه عمر، يك لحظه از برادرش و امامش دست نكشيد و از اطاعت و خدمت، كم نگذاشت. هيچ برادرى نسبت به برادرش مانند عباس نسبت به سيدالشهدا، باصداقت و ايثارگر و فداكار و مطيع و خاضع نبوده است. هرگز در برابر امام حسين (ع) از روى ادب نمى‌نشست، مگر با اجازه؛ مثل يك غلام. حسين بن على (ع) را همواره با خطاب «يا سيدى» ، «يا اباعبدالله» و «يا بن رسول‌الله» خطاب مى‌كرد. 3
عباس همه رشادت و توان خويش را وقف برادر كرده بود. در دل دشمنان رعبى انداخته بود كه از نامش هم به خود مى‌لرزيدند. وفايش به حسين و فتوت و جوان‌مردى‌اش نيز سايه امن و آسوده‌اى بود كه گرفتاران و خائفان، در پناه آن احساس امنيت مى‌كردند.
او هم جوانمرد بود و كاردان، هم شجاع بود و باوفا، هم مؤدب بود و مطيع فرمان مولا، هم متعبد بود و اهل تهجد. اينها بود كه او را به منصب فرماندهى و علم‌دارى در كربلا رساند و توانست وفا و دليرى خود را در آن روز به ظهور برساند.
ردّ امان‌نامه دشمن
صدايى از پشت خيمه‌هاى امام حسين (ع) به گوش رسيد؛ صداى «شمر» بود كه مى‌گفت: «خواهرزادگان ما كجايند؟» او اباالفضل و سه برادرش را صدا مى‌زد. 4عباس، ابتدا اعتنايى نكرد؛ چون صاحب صدا و هدف او را مى‌دانست. امام حسين (ع) فرمود: برادرم عباس! هرچند او فاسق است، ولى جوابش را بده و ببين چه كار دارد.