54عباس همراه برادرش حسين (ع) بود و ميان جوانان بنى‌هاشم شكوه و عزتى داشت و اين جمع حدوداً سى نفرى، در خدمت و ركاب امام حسن و امام حسين (ع) همواره آماده دفاع بودند و در مجالس و محافل، از شكوه اين جوانان، به‌ويژه از صولت و غيرت و غيرت و حميّت عباس سخن بود.
سيماى ماه‌گون
عباس هم چهره زيبايى داشت و هم اخلاق و منشى نيكو. ظاهرش آيينه باطنش بود. سيماى تابنده‌اش او را همچون ماه، درخشان نشان مى‌داد و در ميان بنى‌هاشم، اباالفضل همچون ماه بود؛ از اين رو او را «قمر بنى‌هاشم» مى‌گفتند. زيبايى صورت و سيرت در او جمع بود. قامتى رشيد و برافراشته، بازوانى توانا و چهره‌اى نمكين و محبوب داشت. شجاعت و سلحشورى را از پدر به ارث برده بود و در كرامت و بزرگوارى و عزت نفس و جاذبه سيما و رفتار، يادگارى از همه عظمت‌ها و جاذبه‌هاى بنى‌هاشم بود. علامت سجود در پيشانى‌اش، از تهجد و عبادت او در برابر «الله» حكايت مى‌كرد. بصيرت و شناخت عميق و پاى‌بندى استوار به حق و ولايت و راه خدا، از ويژگى‌هاى آن حضرت بود. امام صادق (ع) بر اين اوصاف او تصريح فرموده و از آن به ارزش‌هاى متبلور در وجود عباس ياد كرده است: «عموى ما عباس، داراى بصيرتى نافذ و ايمانى استوار بود. همراه اباعبدالله جهاد كرد و آزمايش خوبى داد و به شهادت رسيد» . 1
افتخار بزرگ عباس اين بود كه در همه عمر، در خدمت امامت و ولايت و اهل بيت عصمت (عليهم السلام) بود؛ به خصوص نسبت به اباعبدالله الحسين (ع) نقش حمايتى ويژه‌اى داشت و در واقع نسبت به وى همان جايگاهى را داشت كه حضرت امير (ع) نسبت به پيامبر خدا (ص) داشت.
القاب اباالفضل العباس (ع)
القاب زيباى حضرت عباس را همچون آيينه‌اى مى‌يابيم كه هر كدام، جلوه‌اى از روح زيبا و فضايل او را نشان مى‌دهد:
نامش «عباس» بود؛ شيرآسا حمله مى‌كرد و دلير بود و در ميدان‌هاى نبرد، ترس در دل دشمن مى‌ريخت و فريادهاى حماسى‌اش، لرزه بر اندام حريفان مى‌افكند.