42كه به ملاقات شما مى‌آمد و الان در بستر بيمارى افتاده‌ام و قدرت حضور ندارم، اما آيا نبايد شما در اين مدتى كه من در اين‌جا افتاده‌ام خبرى از من بگيريد و حالى بپرسيد؟ ! و امثال اين مطالب را مى‌گويد. ناگهان متوجه شدند كه حضرت تشريف آوردند و دسته گلى به ايشان تقديم و احوال‌پرسى نمودند و رفتند. اين شخص مى‌گويد مدتى اين گل نزد من بود و هر مريض كه به اين گل دست مى‌زد، شفا پيدا مى‌كرد و مى‌رفت و به مرور اين گل، اثرش را از دست داد و از بين رفت. اين معنى زيارت واقعى است؛ چراكه هر دو همديگر را ملاقات نمودند و حالت حضور براى زائر نيز دست داد.
در زيارت، نوع مردم حضرت را نمى‌بينند، ولى اعتقاد دارند كه حضرت ايشان را مى‌بيند و زيارت‌هاى ايشان را هم مى‌شنود و به خواسته‌هاى ايشان توجه دارد و امام در حق ايشان هم دعا مى‌كند. اين هم از مصاديق زيارت واقعى است و ارزش و قيمت دارد. زيارت باعث ارتقاى مقام وجودى آدمى است و انسان را به عالم ملكوت نزديك مى‌كند و مقام نورانيت امام، انسان را در بر مى‌گيرد و از طبيعت و عالم ماده، به عوالم نور و سرور مى‌رساند. اين مطالب از اعتقادات شيعه مى‌باشد و اهل سنت هم به زيارت اعتقاد دارند و به زيارت مى‌روند. فقط وهابيت اين امر را بدعت مى‌داند و در مقابل زيارت، جبهه‌گيرى مى‌كند كه پاسخ آن در جاى خود ذكر شده است.
زيارت مؤمنين هم اين‌گونه است. انسان كه به قبرستان مى‌رود و زيارت مؤمنين مى‌كند، ايشان متوجه شخص زائر مى‌شوند و البته قبور كفار و معاندين را نيز مى‌توان ديد و لعنت كردن معانيد نيز از مستحبات است.
در زيارت عاشورا صد بار سلام بر امام و يارانش مى‌كنيم و صد بار هم لعن مى‌فرستيم و ايشان هم متوجه اين لعن و نفرين‌ها مى‌شوند و عقابشان بيشتر از قبل مى‌گردد.
زيارت فوائد دنيوى و اخروى فراوانى دارد. بسيار افرادى بودند و هستند كه براى حوائج دنيوى خويش به زيارت ائمه هدى رفته‌اند و حاجت گرفته‌اند.
شيخ جعفر شوشترى از شاگردان شيخ انصارى نقل مى‌كند: براى زيارت، به عتبات عاليات سفر كرده بودم. در حرم حضرت عباس (ع) نشسته بودم و عرض حاجتى داشتم. در اين ميان عربى باديه‌نشين به حرم مشرف شد و فرزند معلول و فلجى داشت و به عربى دادوقالى به راه انداخت. ساعتى نگذشته بود كه بچه شفا يافت و مردم براى تبرك به سوى كودك هجوم بردند. من با ديدن اين حالت، حالم دگرگون شد و از حضرت گله كردم كه من با كسوت اهل