41
لطفا توضيحى درباره اهميت و نقش زيارت قبور معصومين: بدهيد؟
عراقچى: زيارت به معناى ملاقات است و مختص به معصومين نيست؛ بلكه زيارت مى‌تواند شامل معصومين و غير معصومين، زنده و ميّت نيز باشد. زمانى كه انسان به ملاقات شخصى مى‌رود، اين همان زيارت است و اين معنى در بين عموم مردم هم رايج است؛ مثلا مى‌گويند: براى زيارت حضرت‌عالى آمديم و تشريف داشتيد يا نداشتيد، و از اين فعل، تعبير به زيارت مى‌كنند. همچنين زيارتنامه خواندن براى معصومين (عليهم السلام) و امام‌زاده‌ها و شخصيت‌هاى بالا نيز از عباراتى است كه بر زبان‌ها رايج و متعارف است. طبق اعتقادات ما هر كس كه از دنيا مى‌رود، يك نحوه حياتى در عالم ديگر دارد كه از آن، به عالم برزخ تعبير مى‌شود. انسان در عالم برزخ زنده است و اين‌كه مى‌گوييم فلان شخص، مرده است، يعنى زندگى و حيات دنيايى او تمام شده، ولى در عالم ديگر زنده است و در عالم ديگر، حالات و احوال افراد مختلف است. عده‌اى گرفتار عذاب و نقمت، و بسيارى نيز در سايه نعمت و رحمت الهى هستند و نعمت‌هايى بزرگ‌تر از نعمت‌هاى دنيا نصيب ايشان شده است؛ مثلا آن‌طور كه قرآن مى‌فرمايد: شهدا وقتى از دنيا مى‌روند، مرده نيستند: (وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فى سَبيلِ اللهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يرْزَقُونَ) 1؛ (اى پيامبر!) هرگز گمان مبر كسانى كه در راه خدا كشته شدند، مردگانند؛ بلكه آنان زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند.
زيارت مؤمنين و شهدا، ملاقات ايشان است. البته زمانى كه ايشان را زيارت مى‌كنيم، ممكن است اين ملاقات را درك نكنيم؛ اما آنهايى كه از دنيا رفته‌اند و اهل ايمان هستند، متوجه زيارت ما مى‌شوند و مى‌دانند كه چه كسى بود و چه خيراتى انجام داد. اين مطالب درباره شهدا و مؤمنين بود، اما مرگ درباره معصومين (عليهم السلام) كه كاملا ناظر بر همه عوالم هستى‌اند، بى‌خبرى معنا ندارد؛ بلكه ايشان از دنيا و تمامى عوالم وجود باخبر هستند.
حال با بيان اين مقدمات، اگر ما به زيارت امام رضا (ع) مى‌رويم، يعنى به ملاقات او مى‌رويم؛ آن‌گونه كه در اذن‌دخول‌ها آمده است وقتى كه ما سلام مى‌كنيم، سلام را متوجه مى‌شوند و جواب هم مى‌دهند و اگر جواب ايشان را نمى‌شنويم، مسئله ديگرى است. البته بعضى وقت‌ها افرادى كه قدرى جنبه ولايتشان قوى‌تر است و با انبيا و اوليا آشناتر هستند، خود ولىّ خدا را زيارت مى‌كنند. در همين اواخر يكى از اهل علم در مشهدالرضا ساكن بود و به بيمارى مبتلا شد و راهى بيمارستان گرديد. در حالى كه در بيمارستان بسترى بود، با توجه رو به گنبد امام هشتم (ع) كرده و عرضه مى‌دارد: يا على بن موسى‌الرضا! من هر روز صبح اول كسى بودم