42آدرسى از او نداشتم، او را يافتم و عذرخواهى كردم و بالاخره او را راضى كردم؛ ولى به حرم نرفتم تا اين‌كه روز بعد همان همسايه وقتى از حرم برگشت، مرا با احترام صدا كرد و گفت: امام (ع) فرمود: حالا به زيارت من بيا.
مرحوم آيت‌الله احمدى ميانجى - رحمت الله عليه -
آن بزرگوار در امر زيارت، تعادل داشت و هرگز افراط و تفريط در اين مورد از ايشان مشاهده نشد. ايشان در مسافرت‌هاى زيارتى كه به صورت كاروانى مشرف مى‌شد، مقيد بود تا سر وقت در همه جا حاضر شود و حقوق همسفران را رعايت كند و هميشه تابع مقررات كاروان بود. فرزند ايشان مى‌گويد: در طول مسافرت‌هايى كه بنده در خدمت ايشان بودم، بسيار متعادل بود و برنامه زيارتى ايشان حدود 45 إلى 60 دقيقه طول مى‌كشيد و بعد از حرم خارج مى‌شد. در طول سفرهاى زيادى كه همراه ايشان بودم، حتى يك‌بار هم نديدم كه ايشان خود را در حرم خسته كند؛ مثلاً شب‌ها را تا صبح در حرم بماند. حتى در زيارت بيت‌الله الحرام هم سيرۀ هميشگى را مراعات مى‌كرد و نظرشان اين بود كه انسان بايد هميشه در حال انجام وظيفه باشد. مى‌فرمودند: در سفر اولى كه به حج مشرف شديم، هنگام بازگشت به عتبات عاليات آمديم و دهه اول محرم شد. يكى از همسفران ما مرحوم علوى مراغه‌اى از علماى سرشناس مراغه بود. وقتى به كربلا رسيديم و روز اول زيارت كرديم، آن مرحوم گفت كه ديگر زيارت بس است و من بايد به مراغه برگردم و وسايل خود را برداشت و راهى ايران شد و ما هر چه اصرار كرديم و گفتيم بعد از چند سال خداوند زيارت امام حسين (ع) را نصيب ما كرده، چرا مى‌خواهيد اين فرصت را از دست بدهيد؟ ! ايشان قبول نكرد و گفت: تبليغ و ارشاد در ماه محرم، از زيارت مهم‌تر است و من هر سال در اين ايام در شهر مراغه مراسم عزادارى و تبليغ دارم و بايد بروم و به وظيفه‌ام عمل كنم.
علما و زيارت
عالمان بزرگ، بيشتر بر زيارت باطنى اهتمام مى‌ورزيدند تا زيارت ظاهرى. يكى از بزرگان وقتى به حرم امير مؤمنان (ع) مشرف مى‌شد، رو به حضرت و پشت به قبله مى‌نشست و چشمانش را به ضريح آن حضرت مى‌دوخت و مدتى طولانى به همين حالت بود و در عالم معنا با آن حضرت ارتباط روحى و قلبى پيدا مى‌كرد.
با مطالعه و بررسى زندگى و سيره علما به اين نكته پى مى‌بريم كه بسيارى از ايشان به قصد زيارت قبور ائمه يا قبور فرزندان آنان به شهرى رفته و پس از زيارت، ديگر حاضر نشدند آن شهر را ترك كنند و براى هميشه و تا آخر عمر مجاور حرم آن بزرگوار شدند و گاه در آن شهر، حوزه علمى تأسيس كرده و همان‌جا به تربيت شاگردان پرداخته‌اند. لذا مى‌بينيم بيشتر حوزه‌هاى علميه در شهرهايى واقع شده كه محل قبور ائمه معصومين يا فرزندان آنان مى‌باشد.
نگارنده، علما و فضلاى بسيارى را مى‌شناسد كه پيوسته و هر روز، بلكه بعضى از آنان در هر سه وقت نماز به حرم مطهر حضرت معصومه (س) مشرف مى‌شوند و پيش از خواندن نمازهاى واجب يا پس از نمازها موفق به زيارت مى‌شوند. بالاتر اين‌كه افراد روشن‌دلى از فضلا هستند كه هر روز براى نماز صبح و زيارت حضرت فاطمه معصومه (س) به حرم مطهر مشرف مى‌شوند.
اميد است خداوند توفيق بهره‌بردارى بيشتر از چشمۀ معنوى زيارت اهل‌بيت را به همۀ زائران عنايت فرمايد.