11
زيارت در سيرۀ اصحاب پيامبرخدا (ص)
سيد محمد موسوى
پيشگفتار
زيارت در فرهنگ اسلامى و معارف شيعى، از جايگاهى والا و بلند برخوردار است. گر چه پيشينۀ زيارت در آموزه‌هاى ديگر اديان، بلكه در جامعه‌هاى غير دينى و مذهبى به چشم مى‌خورد، اما بخش گسترده‌اى از ميراث دينى و مذهبى ما، بر محور زيارت شكل گرفته است.
آرى، زيارت واقعيتى است دينى و اجتماعى در انديشۀ اسلامى و سبب روابط اجتماعى، آرامش خاطر، تكامل معنوى و اخلاقى است و نقش‌هاى گوناگونى در زندگى انسان دارد.
روايات فراوانى دربارۀ اهميت، آداب، آثار و دستاوردهاى زيارت سخن گفته‌اند.
عالمان بزرگ مسلمان نيز در اين زمينه مطالب بسيار نوشته و بهره‌مندى از اين گنجينۀ پر بها را ياد آورى كرده‌اند.
اما برخى از كوته فكران، پيشينۀ زيارت، مستندات زيارت، آداب زيارت، صفاى زيارت، نقش‌هاى گوناگون زيارت و سيرۀ اوليا و اصحاب در بارۀ زيارت را ناديده گرفته و به شدّت با آن مخالفت كرده‌اند.
جاى بسى تأسف است كه روزى شخصى به نام «ابن تيميه» پرچم مبارزه با زيارت و برخى ديگر از موضوعات ارزشى اسلام را به دست مى‌گيرد و روزگارى ديگر «محمد بن عبدالوهاب» آن انديشۀ نادرست را دنبال مى‌كند و اكنون وهابيان از او پيروى نموده، با زائران حرم نبوى و مشتاقان زيارت امامان بزرگوار بقيع و ديگر اماكن مقدس، بد رفتارى مى‌كنند.
از محورهاى قابل بحث كه نظريۀ وهابيان را نادرست و باطل معرفى مى‌كند، موضوع «زيارت در سيرۀ اصحاب پيامبر (ص)» است كه اين مقاله به بيان آن مى‌پردازد.
اكنون براى روشن شدن موضوع به نكاتى در اين زمينه توجه مى‌كنيم: