18
8. عفو و بخشش
اين دو واژه در قاموس جنگ، كمتر به چشم مى‌خورد و دشمنان كمتر يكديگر را مى‌بخشند و تا مى‌توانند بغض‌ها و كينه‌ها را روى هم انباشته مى‌كنند تا در ميدان نبرد آن را بر سر حريف خالى كنند. امّا امام حسين (عليه السلام) حتى از كسانى كه سبب فرود آمدنش در كربلا بودند نيز گذشت كرد. آن زمان كه حرّ بن يزيد رياحى تمام پيشنهادهاى امام حسين (عليه السلام) را ردّ كرد و نگذاشت امام پيش رود يا بازگردد يا به جاى ديگرى برود، وقتى لطف و بزرگوارى حضرت حسين (عليه السلام) را ديد، به خود آمد و پشيمان شد و با شرمسارى براى عذرخواهى به پيشگاه حضرت آمد. امام به استقبال او رفت و به او خوشامد گفت و عذرش را پذيرفت و مدال افتخارى به او داد كه تا دنيا باقى است، بر تارك تاريخ مى‌درخشد.
حضرت به او فرمود:
« ما أخْطَأَتْ أُمُّكَ اذْ سَمَّتْكَ حُرّا، أَنْتَ حُرٌّ في الدُّنيا وَ سَعيدٌ في الآخرة » ؛ 1 مادرت اشتباه نكرد كه تو را حرّ ناميد؛ چرا كه در دنيا حُرّ و آزاده و در آخرت خوشبخت و عاقبت به خير هستى.
9. هدايت، مهم‌ترين برنامه امام حسين (عليه السلام)
انقلاب‌ها اغلب زمانى كه امر براى‌شان دشوار مى‌گردد، در پى انتقام‌جويى برآمده و تمام نيرو را صرف از ميان برداشتن دشمن مى‌كنند. امّا نهضت حسينى از اين جهت نيز با ديگر انقلاب‌ها بسيار متفاوت است؛ زيرا اين نهضت، نهضتى هدايت‌گر و بيداركننده است؛ به ويژه درباره كسانى كه طاغوت آنها را فريب داده.
امام حسين (عليه السلام) آغاز كننده جنگ نبود و كار را با موعظه و نصيحت پيش مى‌برد. حتى وقتى سپاه حرّ در موضع ضعف بود، ابتدا به ايشان حمله نبرد. زهير بن قين بَجَلى به حضرت عرض كرد: اى فرزند رسول خدا! جنگيدن با اينان در اين حالت براى ما راحت‌تر از جنگيدن با كسانى است كه بعد از اين گروه مى‌آيند. به خدا سوگند جمعيتى به سوى ما خواهند آمد كه ما توانايى مقابله با ايشان را نداريم.
امام فرمود: من جنگ را آغاز نمى‌كنم. پس حضرت به نصيحت ايشان پرداخت و خود را به آنها معرفى كرد و از قيامت و حساب و كتاب آن بيم داد. 2 حضرت در اين مسير از هيچ