12

زمان و كيفيت بعثت

مرحوم مجلسى دربارۀ بعثت حضرت (ع) مى‌نويسد:

از كتاب قصص محمد بن جرير طبرى نقل شده است كه خداوند، نوح پيامبر (ع) را به اطاعت و عبادت خود گرامى داشت و تا وقتى كه عمرش به چهارصد و شصت سال رسيد، در كوه‌ها سكونت داشت؛ جامه پشمين مى‌پوشيد و غذاى خود را از گياهان زمين تأمين مى‌كرد؛ تا اين‌كه جبرئيل نزد وى آمد و گفت: چرا از مردم كناره گرفته‌اى؟ گفت: چون قوم من، خدا را نمى‌شناسند؛ لذا از آنها كناره‌گيرى كرده‌ام. جبرئيل گفت: با آنها جهاد كن. نوح گفت: نيروى اين كار را ندارم و اگر مردم عقيدۀ مرا بدانند، مرا خواهند كشت. جبرئيل گفت: اگر نيروى اين كار به تو داده شود، با آنها جهاد مى‌كنى؟ نوح گفت: چه بهتر از اين و اين، آرزوى من است. در اين هنگام نوح گفت: تو كيستى؟ جبرئيل فرشتگان را ندا داد. وقتى فرشتگان جمع شدند، همگى با هم گفتند: لبيك لبيك اى رسول پروردگار جهانيان، در اين هنگام بيمناك شد و جبرئيل در معرفى خود چنين گفت: من دوست پدران تو، آدم و ادريس هستم و خداوند مهربان به تو سلام مى‌رساند و براى تو بشارت (نبوت) آورده‌ام و اين لباس نبوت، صبر، يقين، يارى و رسالت است و دستور مى‌دهم كه با عموره دختر ضمران بن اُخنوخ ازدواج كنى؛ زيرا او اولين كسى است كه به تو ايمان خواهد آورد. ¹در اين هنگام كه روز عاشورا بود، نوح به سوى قومش آمد؛ در حالى كه در دستش عصاى سفيدى بود كه آن عصا از آن‌چه در باطن مردم بود، خبر مى‌داد و آمدن نوح (ع) ، مصادف با روز رؤساى قوم او بود كه آنان در آن روز نزد بت‌هاى خويش اجتماع كرده بودند. پس نوح صداى خود را به لا اله الا الله بلند كرد و گفت: آدم برگزيده و ادريس والامقام و ابراهيم خليل و موسى كليم و عيسى مسيح از روح القدس خلق شده‌اند و محمد مصطفى [صلى‌الله عليه‌وآله] آخرين پيامبران است كه گواه بر شماست. من رسالت خود را ابلاغ كردم.

در اين هنگام بت‌ها به لرزه درآمدند و آتش‌ها خاموش شدند و همه آنان ترسيدند كه در اين هنگام سركردگان و بزرگان آنها پرسيدند: اين كيست؟ نوح گفت: من بندۀ خدا و فرزند بندۀ او هستم كه خداوند مرا به سوى شما مبعوث كرده است؛ تا شما را از عذاب خدا بيم دهم.