11وى از نظر روحى، انسانى بسيار شاكر و سپاس‌گزار بود؛ تا جايى كه خداوند در قرآن صريحا او را به اين صفت ستوده است. در سوره اسراء در مورد او آمده است: (انّه كان عبداً شكوراً) .
بدون شك همۀ پيامبران، بندۀ شكرگزار خدا بودند؛ ولى براى نوح، ويژگى‌هايى در احاديث وارد شده كه او را شايستۀ اين صفت نموده است. وى هرگاه لباس مى‌پوشيد يا آب مى‌نوشيد يا غذايى مى‌خورد يا نعمت ديگرى به او مى‌رسيد، فورى به ياد خدا مى‌افتاد و شكرگزارى مى‌كرد. 1
صفت ديگر حضرت نوح (ع) كه او را بسيار ممتاز نشان مى‌داد، صبر و بردبارى و مقاومت او در برابر قوم لجوج و بى‌منطق خودش بود. در طول نه‌صدوپنجاه سالى كه به تصريح قرآن به دعوت قوم خود مشغول بود، علاوه بر حرف‌هاى بى‌منطق و تهمت و دروغ‌هايى كه به او مى‌بستند، آزار و اذيت و شكنجه‌هاى بسيارى به او مى‌دادند؛ تا جايى كه امام صادق (ع) فرمود: گاهى مردم آن حضرت را به قدرى كتك مى‌زدند كه سه روز تمام به حال بيهوشى و اغما مى‌افتاد و از گوش او خون مى‌آمد. 2
مرحوم طبرسى گفته است:
حضرت نوح (ع) نه‌صدوپنجاه سال، شب و روز مردم را به خدا دعوت مى‌كرد؛ ولى سخنان او در آن مردم اثرى نداشت و گاهى آن قوم به قدرى او را مى‌زدند كه بيهوش مى‌شد و چون به هوش مى‌آمد، مى‌گفت: «اللهم اهد قومى فانّهم لايعلمون» ؛ خدايا! قوم مرا هدايت كن كه نمى‌دانند. 3