73مقدس زيارت كرد. در 1286 بار ديگر بار سفر بست و به عراق رفت. در همين سال استاد خود شيخ‌العراقين را از دست مى‌دهد و با فراق وى، در موجى از غم و اندوه فرو مى‌رود. وى نتوانست اين جدايى و دورى را تحمل كند و براى اين كه از بار اين غم بكاهد، بار ديگر به سوى خانه خدا به راه افتاد تا به بركت فضاى معنوى حرمين شريفين بر ناگوارى‌هايى كه برايش پيش آمده بود، غلبه يابد. ايشان بقيه عمر را در سامراء، نجف و كربلا گذراند.
محدث نورى بارها در آثار فراوان خود از شيخ عبدالحسين تهرانى ياد كرده و مقام او را به عنوان شيخ و استاد خود ستوده و ايشان را فاضل‌ترين دانشمندان، عالم ربانى و از شگفتى‌هاى روزگار خويش در فراست، ذكاوت و دقت‌هاى پژوهشى معرفى كرده است. ميرزاحسين نورى از شيخ مذكور اجازه اجتهادى و روايى دريافت كرده است. 1
2. عارف نامدار ملاحسينقلى همدانى (1239-1311ق) : وى مقدمات و سطوح را در زادگاه خود (شوند از توابع درجزين و همدان) آموخت؛ آن‌گاه راهى تهران شد و در مدرسه مروى تهران از حوزه درسى فقيه مشهور شيخ عبدالحسين تهرانى فيض برد. حكيم ملاهادى سبزوارى، شيخ مرتضى انصارى و سيد على شوشترى از ديگر استادان وى مى‌باشند. حسينقلى همدانى در فضايل اخلاقى و كمالات عرفانى از نوادر دهر به شمار مى‌آمد و در محضرش كاروانى از فقها و عرفا آن‌چنان تربيت گرديدند كه در عصر خويش به زهد، صلاح و تقوا معروف بودند؛ از آن جمله مى‌توان سيد احمد كربلايى، شيخ محمدباقر بهارى، ميرزاجواد ملكى تبريزى و سيدعلى همدانى را برشمرد. مرقد حسينقلى همدانى در جوار آستان حسينى زيارتگاه علاقه‌مندان است. 2
3. شيخ محمدهادى تهرانى (1253-1321ق) : وى پس از فراگيرى دروس مقدماتى در تهران، به اصفهان رفت و نزد صاحب روضات و برادرش ميرزا محمدهاشم خوانسارى شاگردى كرد و از آن‌جا رهسپار نجف اشرف گرديد و از حوزه درس فقه و اصول شيخ انصارى بهره برد و با ارتحال وى، نزد ميرزاى مجدّد شيرازى و فاضل ايروانى تحصيلات را پى گرفت. در اين روزگار، دايى وى شيخ‌العراقين به تازگى حوزه درسى در كربلا تأسيس كرده بود؛ بنابراين براى بهره‌مندى از پرتو انديشه‌هاى اين فقيه محقق، به كربلا رفت و در اين شهر اقامت گزيد. در محضر اين دانشمند، شيخ محمدهادى تهرانى با علامه محدث