58مسئله رجعت به معناى بازگشتن به سوى دنيا پس از انتقال به جهان ديگر است. مذهب شيعه بر اين باور است كه معصومان (عليهم السلام) و برخى از يارانشان در عصر ظهور و پس از آن به دنيا بازمى‌گردند. علماى علم كلام در ضمن بيان اعتقادات شيعه، با استناد به آيات و روايات بسيار، بيان مى‌كنند كه اعتقاد ما درباره رجعت آن است كه حقيقت دارد؛ چنان‌كه خداوند در قرآن و پيشوايان معصوم (عليهم السلام) در كلامشان فرموده‌اند. 1
رجعت در پاسخ‌هاى بسيارى كه امام باقر (ع) به پرسش جابر داشتند، طرح شده است. امام رجعت را «قدرت‌نمايى خداوند» مى‌دانست 2و آن را از ايام الله مى‌شمرد. 3زمانى كه جابر درباره معناى «ايمان به غيب» پرسيد، حضرت در پاسخ فرمود: «غيب عبارت است از قيامت و حشر و نشر و قيام قائم و رجعت» . 4در دوره‌اى امام باقر (ع) سخن از رجعت را به دليل تقيه، منع كردند و اين دستور در بخشى از عصر امام صادق (ع) نيز پابرجا بود. 5اين تقيه به دليل سيطره فرهنگ اموى و عباسى بر جامعه علمى جهان اسلام به‌ويژه عراق بود؛ زيرا فضاى سياسى حاكم بر عراق، مسئله رجعت را برنمى‌تابيد. اين نكته در پرسش حضرت امام صادق (ع) با ابوبصير نيز نمايان است؛ وقتى امام از انكار رجعت از سوى آنان آگاه شد، فرمود: آيا اين آيه را در قرآن نخوانده‌اند كه مى‌فرمايد: 6وَ يَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجاً . 7
واكنش‌هاى تند در برابر جابر بن يزيد جعفى را بايد با توجه به فضاى حاكم در آن سده و قرون پس از آن