28نهادن به فداكارى او و الهام گرفتن از جان‌بازى و جهاد در راه خداست. زيارت با شهادت عجين و همراه است و زائر براى ارج نهادن به مقام شهيد و شهادت به زيارت مى‌رود.
صحن
حياط و محوطۀ وسيع ميان خانه و حرم‌ها و مساجد، عرصه و ميدان و فضا را «صحن» گويند. اصطلاح «در صحنه بودن» هم از همين ريشه است. به فضاهاى روباز و غيرمسقف در حرم‌ها گفته مى‌شود. در اماكن مذهبى مثل حرم‌ها و مساجد و حسينيه‌ها و مدارس علميه، اغلب از درِ ورودى تا بقعۀ اصلى و شبستان‌ها، حياط و محوّطۀ روبازى است كه صحن ناميده مى‌شود و از آن براى اجتماعات عظيم، نماز جماعت و عزادارى هيئت‌هاى مذهبى استفاده مى‌شود. گاهى يك حرم مقدس، مثل حرم رضوى، چندين صحن با نام‌هاى مختلف دارد. صحن انقلاب، صحن قدس، صحن آزادى، صحن جامع رضوى در مشهد، صحن عتيق و صحن اتابكى در قم از اين جمله‌اند. در آداب زيارت، براى ورود به صحن‌هاى مطهر ائمه (ع) نيز دعاهاى خاصى نقل شده است؛ مثل دعا براى ورود به صحن علوى و صحن اباعبدالله الحسين (ع) .
صُفّه
جايى بلندتر از سطح زمين كه مثل ايوان، محل اسكان و استراحت، يا دعا و نماز باشد. ابتدا در مسجد النبى در مدينه، مسلمانان بى‌خانه و مهاجر و غريب زمان پيامبر خدا (ص) آن‌جا مى‌خوابيدند و براى نماز به مسجد مى‌آمدند. اكنون در ضلع شمالى حرم نبوى و بيرون از ضريح مطهر پيامبر قرار دارد و زائران براى نشستن و تلاوت قرآن از آن استفاده مى‌كنند. به آن گروه از مسلمانان مهاجر و بى‌خانمان هم «اصحاب صُفّه» گفته مى‌شد و در منابع، شمار آنان را تا چهارصد نفر هم نقل كرده‌اند. 1
صُفّه به معناى ايوان مسقف و غرفه‌مانندى هم هست كه درون اتاق بزرگ يا داخل مساجد جامع درست مى‌شد و كف آن كمى از سطح زمين بالاتر بود و بزرگان در آن‌جا مى‌نشستند و به آن «شاه‌نشين» هم مى‌گويند. 2