197همچنين از الفاظ «السلاح، السلاح» براى آماده شدن افراد براى جنگ در ميدان و از «الخيل، الخيل» براى آماده شدن سواركاران براى حمله و از «الارض، الارض» براى متفرق شدن سربازان در دشت استفاده مى‌شد.
فصل هفتم كتاب درباره نوع تغذيه اهالى اين شهر است و در آن موضوعاتى مانند تاريخچه‌اى از غذاى عرب، وعده‌هاى غذاى عرب، انواع غذاها، نوشيدنى‌ها، ميوه‌ها و تنقلات مورد بحث قرار گرفته است.
فصل هشتم يعنى آخرين فصل كتاب نيز مربوط به نظام قضايى و انتظامى و مقامات ادارى شهر كوفه است. برخى از موضوعات اين فصل عبارتند از: قاضيان كوفه تا سال 61 هجرى، آيين دادرسى، شرايط و صفات قاضى، مجلس قضاوت، مجازات‌ها، شُرطه، والى، رئيسان اسباع و ارباع، مناكب، سرپرست بيت‌المال، سرپرست ديوان خراج و كاتبان و منشيان.
در بحث مقامات ادارى شهر كوفه درباره «والى» چنين آمده است:
به جز دوران پنج ساله حكومت امام على (ع) كه آن حضرت كوفه را مقر خلافت خود قرار داده بود و نيز در دوران شش ماهه حكومت امام حسن (ع) ، والى يا امير كوفه، داراى بلندترين مقام ادارى بود و از سوى خليفه، تعيين مى‌شد و محدوده اختيارات والى، كوفه و توابع آن بود. توابع كوفه شامل شهرهايى از كشور ايران مى‌شد كه به وسيله سپاهيان مستقر در كوفه، فتح شده بودند و از نظر ادارى تابع كوفه به شمار مى‌رفتند. اين شهرها عبارت بودند از: قزوين، زنجان، طبرستان، آذربايجان، رى و دستبى (ناحيه‌اى وسيع بين رى و همدان) ، كامل، همدان، سيستان، انبار، قومس، نهاوند، اصفهان، قم، حلوان، ماسبذان و موصل.
به طور كلى مى‌توان واليان كوفه را از نظر محدوده اختيارات، به دو دسته تقسيم كرد: دسته اول واليانى بودند كه اختيار اداره همه امور كوفه به آنها واگذار نشده