77صاحب اعيان الشيعه در اين باره مى‌نويسد:
«به مدت ده سال و نيم كه در نجف بودم، زيارت‌هاى مخصوص عاشورا، عيد قربان و غدير و عرفه و اربعين را همواره انجام مى‌دادم؛ مگر اندكى. پيش از سفر، نزد طلبكاران در بازار مى‌رفتم و از آنها حلاليت مى‌طلبيدم و به پياده‌روى در زيارت، علاقه داشتم. نخست برايم سخت بود و بعد با تجربه دريافتم كه آسان است. در اين سفر، جمعى از طلاب جبل عامل و نجف و ديگران به من ملحق مى‌شدند و از من پيروى مى‌گردند. من بارها پياده به زيارت كربلا و امام حسين(عليه السلام) رفتم». 1
در ميان مراجع تقليد هم حضور آيةالله العظمى سيد محمود شاهرودى، زبانزد همگان بود. معروف است كه وى در اين مراسم، نخست با پاى پياده از نجف خارج مى‌شد و به سوى كربلا حركت مى‌كرد و آن گاه، ساير آقايان، استادان و طلاب هم به دنبال وى به راه مى‌افتادند و وقتى مراسم زيارت تمام مى‌شد، اكثر زائران از كربلا سوار وسيلۀ نقليه مى‌شدند و به نجف باز مى‌گشتند؛ اما آيةالله شاهرودى در بازگشت هم پياده به نجف باز مى‌گشت. 2 معروف است كه اين مرجع بزرگ، چهل سفر با پاى پياده به زيارت امام حسين‌عليه‌السلام تشرف يافته است.
آيةالله ملكوتى يكى از استادان برجستۀ حوزۀ نجف مى‌گويد:
«من نيز چند بار توفيق يافتم كه در اين مراسم بسيار معنوى، شركت كنم و اغلب به همراه شاگردان مشرف مى‌شدم. مسير بين نجف و كربلا كه حدود دوازده فرسخ است، معمولاً در مدت دو يا سه روز طى مى‌شد. بعضى‌ها مثل آقاى شيخ هادى زابلى كه پيش من درس مى‌خواند، سليقۀ خاصى داشت و اين مسافت را يك روز مى‌رفت و يك روز هم برمى‌گشت و بعضى‌ها نيز پس از پايان مراسم، از كربلا به كاظمين و سامرا مشرف مى‌شدند و بعضى هم مستقيم به نجف باز مى‌گشتند». 3
حجة الاسلام و المسلمين محتشمى در اين باره مى‌نويسد:
«از نجف، غير از مردم عادى و معمولى، علما، فضلا و طلاب و حتى برخى از مراجع مثل آيةالله شاهرودى و ديگران (تا زمانى كه توان پياده‌روى داشتند) نيز دسته دسته و گروه گروه، عازم كربلا مى‌شدند. حوزۀ نجف داراى چند قافلۀ رسمى معروف و بزرگ بود. در اين قافله‌ها، حدود چهل تا پنجاه نفر عضو ثابت بودند و تعدادى هم در هر مرتبه به آنان اضافه مى‌شدند. برخى از كاروان‌ها مخصوص و مربوط به بيوت مراجع و يا مدارس نجف بودند؛ مثل كاروان بيت