76
الله تعالى ان يعطى ما بذل؛
1
به تحقيق وقتى فردى جهت زيارت امام حسين(عليه السلام) از منزل خارج مىشود، با اولين قدمى كه بر مىدارد، گناهانش آمرزيده مىشوند و بعد با هر گامى كه بر مىدارد، پاكتر و منزّهتر مىشود؛ تا اين كه به حرم برسد و چون به حرم امامعليهالسلام رسيد، خداى سبحان، با او همراز و همنوا مىشود و خطاب به بندهاش مىفرمايد: اى بندۀ من! سؤال كن تا عطا كنم؛ مرا صدا كن تا جوابت دهم؛ از من بخواه تا بدهم؛ حاجتى طلب كن تا روا نمايم.
بعد امام صادق(عليه السلام) فرمود: «بر خداوند است هر آن چه را كه بذل فرموده، به انجام برساند».
اشتياق پرشور بزرگان و استادان
به علّت همين تأكيدى كه امامان معصوم(عليه السلام) دربارۀ اين عمل داشتند، علاقه واشتياق به اين مراسم معنوى در ميان مراجع تقليد، استادان، طلاب و روحانيون حوزۀ علميۀ نجف، از شور و حال بيشترى برخوردار بوده است و اكثر استادان و حتى مراجع تقليد، در مراسم پياده روى و زيارت، حضور پيدا مىكردند. مرحوم محدث نورى، مؤلف كتاب مستدرك الوسايل(1254 -\1320ق.)، مرحوم سيد محسن امين عاملى،(متوفاى 1331ق.) مؤلف كتاب اعيان الشيعه، شيخ محمد حسين غروى اصفهانى (متوفاى 1321ق.) و ميرزاى نائينى(متوفاى 1315ق.) از عالمانى هستند كه در اين مراسم شركت كردند. 2 مراسم پيادهروى در عصر مرجعيت شيخ مرتضى انصارى(1214-\ 1298ق.) نيز با شكوه تمام رواج داشت و بعد از وى، كم كم به فراموشى سپرده شد و عملى كم ارزش تلقى گرديد؛ به طورى كه به طبقه فقرا و نيازمندان اختصاص يافت؛ بعد محدث نامدار، ميرزاى نورى، اين مراسم را در ميان مردم رونق بخشيد.
مرحوم شيخ آغا بزرگ تهرانى كه از نزديك شاهد تلاش استادش بود، مىنويسد:
«استاد ما، چون وضع را بدين منوال ديد، به اين شيوه خدا پسندانه (پياده روى) همت گماشت و به آن ملتزم گشت و در عيد اضحى براى حمل اثاث و بار سفر، حيوان كرايه مىكرد؛ ولى خود و يارانش پياده راه مىرفتند و او به دليل ضعف مزاج، نمىتوانست مسافت بين نجف -\كربلا را با گذراندن يك شب طى كند؛ همان طورى كه رسم چنين بود. بنابراين، سه شب در راه بودند؛ و بر اثر اين اقدام، در سالهاى بعد، رغبت مردم و صالحان به اين موضوع بيشتر شد و ديگر عار محسوب نمىشد؛ به طورى كه در برخى سالها، تعداد چادرها و خيمههاى راهپيمايان، به سى عدد مىرسيد و هر چادر به بيست تا سى نفر تعلق داشت و به اين ترتيب، اين سنت حسنه، دوباره مرسوم شد و رونق گرفت». 3