626 اَلسَّيِّئَةَ أُولٰئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدّٰارِ». ¹ بر اين اساس، هرگز زيارت يك سويه نبوده و نيست؛ به ويژه زيارت اولياى كريمى كه خير و كرامت آنها ابتدايى و بدون سابقه است؛ اهل بيت كه خاندان كرامت، جود و سخا هستند، قطعاً زاير خود را بدون جواب باز نمى‌گردانند، حتى طرح حاجت، سؤال و تقاضاى اجابت را خود به ما تعليم داده‌اند و اين حق كه بر مبناى تفضل الهى شكل گرفته است را تثبيت و اعلام مى‌كنند و برترين حق هم اين است كه دعاها و خواسته‌هاى زاير خود را بدون پاسخ نگذارند.

آداب زيارت

بى‌ترديد يكى از مهم‌ترين اركان زيارت، توجه به آداب و رعايت حدود آن است.

روشن است كه براى هر چيزى ادب و حدى است كه رعايت ادب و توجه به حد آن هم از جهت فراگيرى و دريافت بهتر آن حقيقت و هم از حيث عمل و انجام آن مؤثر بوده و موجب بهره‌برى فراوان‌ترى خواهد شد. اين قاعده در امور معنوى و حقايق فوق مادى مسلّم و روشن است.

زيارت از جمله حقايق ارزشمند و حياتى است كه توجه به حدود و رعايت آداب آن كاملاً در تحقق صحيح و ارتباط وثيق و مطمئن‌تر با مزور نقش اساسى و تأثير جدى دارد؛ از اين‌رو با توجه به اهداف و مقاصد عالى كه زاير در زيارت خود دارد و همچنين رعايت آداب آن، احساس حضور و حظّ تشرف در محضر مزور بيشتر نمايان و آشكار مى‌شود. در ذيل به بررسى آداب زيارت مى‌پردازيم.

آمادگى روحى

بندگان الهى هنگام توجه به پروردگار، پيامبر صلى الله عليه و آله و ائمۀ معصومين عليهم السلام بايد شرايط روحى و جسمى مطلوبى را براى خود ايجاد كنند تا به سبب آن بتوانند با خداى خويش و اين بزرگواران بهتر به نيايش و راز و نياز بپردازند و عنايت و لطف ويژۀ