21مبارزاتى مردم عراق داشت.ملك فيصل پس از اين قيام در 1924 م به پادشاهى رسيد و سرانجام سازمان ملل در پى مبارزات مستمر مردمى،در 1947 م استقلال عراق را به رسميت شناخت.با كودتاى عبدالكريم قاسم عليه ملك فيصل دوم و كشته شدن آن پادشاه در 1958 م،در كشور عراق جمهورى اعلام شد و عبدالكريم قاسم به رياست جمهورى رسيد.وى در دوران حكومت خود با كمونيست‌هاى عراق درگير شد و يك بار هم صدام حسين،كه در آن زمان جوانى 22 ساله بود،او را ترور كرد.اما اين ترور ناكام ماند تا اين كه در 1963م،عبدالكريم قاسم با كودتاى عبدالسلام عارف كشته شد.

سه سال بعد،عبدالسلام در يك سانحه هوايى به قتل رسيد و برادرش عبدالرحمان عارف به مسند حكومت تكيه زد.در 1968م حسن البكر با كودتايى عليه عبدالرحمان عارف حكومت عراق را از طريق حزب بعث،به رهبرى ميشل عفلق،به دست گرفت.در 1974م،با استعفاى حسن البكر،صدام حسين رييس جمهور عراق شد.در 1975م، قرارداد الجزاير در خصوص تعيين مزرهاى آبى عراق با ايران بسته شد،كه بر اساس آن قرارداد،خط القعر يا تالوگ در اروند رود خط مرزى آبى دو كشور تعيين گرديد؛با پيروزى انقلاب اسلامى در ايران،صدام با پاره كردن آن قرارداد،مرزهاى ايران اسلامى را دست‌خوش تاخت و تاز خود ساخت و هشت سال جنگ تحميلى عليه ايران،با پذيرش قطعنامه 598 پايان يافت.عراق در سال 1991م تهاجمى گسترده به همسايه عرب خود،كويت،انجام داد كه به جنگ دوم خليج فارس معروف است.با تهاجم نظامى امريكا در حمايت از كويت،عراق پس از چندى به ناچار آن سرزمين را تخليه كرد و به مرزهاى اصلى خود بازگشت.سرزمين عراق در اوايل سال 1382ش.به اشغال مهاجمان ائتلافى يعنى امريكا و انگليس درآمد.اين كشورها به بهانه وجود سلاح‌هاى هسته‌اى در آن كشور و نيز نارضايتى مردم اين سرزمين از رژيم ديكتاتورى صدام و تهديد منطقه از سوى او،به اين كار مبادرت ورزيده‌اند.اكنون پس از سقوط رژيم بعث،يك دولت غير نظامى دست نشانده با نام«دولت ائتلافى»امور حكومت را در دست دارد.با دستگيرى صدام و بسيارى از دولتمردان حزب بعث،اينك عراق تحولات گسترده‌اى را در پيش رو دارد.