86گذشته از حائر حسينى، در كربلا زيارت‌گاه‌هاى ديگرى نيز وجود دارد كه از ديرباز شناخته شده و زائران حرم حسينى آنها را هم زيارت مى‌كنند. مرقد شريف قمر بنى‌هاشم حضرت ابوالفضل العباس (ع) ، مرقد حبيب بن مظاهر، قبور ديگر شهدا، قتلگاه، خيمه‌گاه، تل زينبيه و مرقد حرّ بن يزيد رياحى در نزديكى كربلا از جملۀ آنهاست. اما اخيراً پديدار شدن زيارت‌گاه‌هاى جديدى به نام محل شهادت حضرت على‌اكبر (ع) و محل شهادت حضرت على‌اصغر (ع) جاى تأمل بسيار دارد!
نه تنها براى وجود چنين محلى در تاريخ عاشورا سند و نشانى ديده نمى‌شود، بلكه تخريب چهار بارۀ مرقد شريف امام حسين (ع) و اطراف آن و كشاورزى و آبيارى آن به دستور متوكل عباسى، كه به نابودى همۀ آثار انجاميده، به دروغ بودن يا دست‌كم نمادين بودن برخى از آثار حكايت دارد؛ مگر مرقد شريف امام حسين (ع) و حضرت ابوالفضل (ع) كه با متصاعد شدن عطر حيرت‌آور و پديدار شدن نشانه‌هايى از الطاف الهى، كشف دوباره آنها ميسر گرديده است.
حال آنچه از گذشته‌هاى دور به صورت نشانه‌هايى در كربلا ديده مى‌شود، جايگاه خود را دارد، ولى نبايد اجازه داد افرادى احساسات پاك مردم را وسيلۀ سودجويى و اغراض ديگر قرار دهند و با مقدس‌نمايى، اهداف خرافى را دنبال كنند و در نتيجه، زائران در چند روز حضور در كربلا، در مقام زيارت، حائر حسينى را كه از درجه و امتيازى چون عرش الهى برخوردار است، فداى خرافات نموده و فرصت به دست آمده را كه عمرى در آرزويش بوده‌اند، با دروغ‌ها و بيهوده‌ها بيالايند.
در بررسى تاريخى محل‌هاى يادشده، به هيچ سندى - حتى تحريف شده و جعلى - نمى‌توان دست يافت! به نظر مى‌رسد كه عوامل سودجو و مشكوك، با اين روش‌ها قصد ترويج هر چه بيشتر خرافات در مراسم عزادارى را دارند، كه اگر با واكنش به موقع عالمان و مراجع ذى‌ربط روبه‌رو نگردد، اين روند شدت گرفته و در نتيجه، زائران را از حائر بى‌مثال حسينى به اين مكان‌هاى ساختگى منحرف خواهند كرد. توجه دادن به روحانيان كاروان‌ها و مداحانى كه همراه كاروان‌ها هستند و زائران را راهنمايى مى‌كنند، مى‌تواند در هدايت زائران به زيارت‌گاه‌هاى معتبر كارساز باشد.
شهادگاه على‌اكبر (ع) در كربلاى امروز
امروزه در فاصله حدود 200 مترى حائر حسينى و 400 مترى خيمه‌گاه، خانه‌اى را در داخل كوچه‌اى دراز، تنگ و باريك معين كرده و با تابلوها و آرايه‌هاى مختلفى آن را محل شهادت حضرت على‌اكبر ناميده‌اند. كاروان‌هايى كه زيارت از آن‌جا را نيز در برنامۀ خود دارند در حالى كه عبور و مرور در آن كوچه به سختى انجام مى‌پذيرد، خود را به آن محل مى‌رسانند تا مراسم ذكر مصيبت و عزادارى به‌جا آورند! سپس نذوراتى را اهدا و دربانان و خادمان آن‌جا را اكرام نموده و به سراغ برنامه‌هاى ديگر مى‌روند. با توجه به مشكوك بودن وجود چنين محلى، ناگزير از بررسى تاريخى آن هستيم.
شهادت‌گاه حضرت على‌اكبر در متون تاريخى
ساختگى بودن محل شهادت حضرت على‌اكبر7، هنگامى آشكار مى‌شود كه تاريخ عاشورا و مقاتل نزديك به حادثه عاشورا را ورق زده و آنچه را در اين باب نوشته‌اند، استخراج كنيم تا ببينيم كشف محل شهادت فرزند رشيد و دلاور حسين بن على7 چقدر با واقعيت‌ها همخوانى دارد. آنچه كتاب‌ها در اين باره نوشته‌اند، چنين است:
دينورى (282 ه) مى نويسد:
فكان اول من تقدم منهم، فقاتل على بن الحسين، و هو على الاكبر، فلم يزل يقاتل حتى قتل، طعنه مرة بن منقذ العبدى ، فصرعه، وأخذته السيوف فقتل؛13نخستين كسى كه از بنى‌هاشم به ميدان رفت و جنگيد، على بن حسين (على‌اكبر) بود. او همواره پيكار مى‌كرد تا اين‌كه شهيد شد. مرة بن منقذ عبدى ، او را با نيزه زد و بر زمين انداخت؛ سپس شمشيرها او را فراگرفت و شهيد شد.
طبرى (310 ه) معتقد است:
نخستين كس از فرزندان ابوطالب كه در آن روز كشته شد، على‌اكبر، پسر حسين بود مرة بن منقذ راه را بر او گرفت و ضربتى به او زد كه بيفتاد. ديگران اطرافش را گرفتند و با شمشير پاره‌پاره‌اش كردند.
حميد بن مسلم ازدى مى‌گويد:
. . . آن‌گاه حسين به طرف فرزند خويش رفت و جوانان نيز همراه او آمدند. فرمود: «برادرتان را برداريد.» سپس او را از محل كشته شدنش بردند و در برابر خيمه‌گاهى كه مقابل آن مى‌جنگيد، گذاشتند.14
ابن اثير (630 ه) در تاريخ خود مى نويسد:
نخستين كس از فرزندان ابوطالب كه شهيد شد، على‌اكبر، فرزند حسين بود. مرة بن منقد العبدى بر او حمله كرد و نيزه‌اى زد و او را بر زمين انداخت و مردم [دشمنان] او را با شمشيرها پاره پاره كردند. هنگامى كه حسين او را ديد،