11(ص) گذشت را به ياد بياور و بگو: اى رسول خدا! من چه كنم كه در آن روز كه دشمنانت بر اهل بيت ظلم كردند، نبودم؛ عذر مرا بپذير.
وقتى از زيارت و نماز آن فارغ شدى، آنگاه هر چه از دنيا و آ خرت مىخواهى، به واسطه حسين (ع) از خداوند بخواه؛ ولى هدف اصليت بايد حسين (ع) باشد. هدف اصلى، حسين هست. لازم است بدانى كه علامت قبول زيارتت چيست. علامت قبولى زيارتت، مانند قبولى نماز است؛ يعنى همان كه خداوند در قرآن مىفرمايد: نماز، انسان را از بدى و فحشا دور مىكند. وقتى ديدى بعد از نماز، از انحرافات دورى مىكنى و با اينكه نفس انسان تمايل دارد، ولى مؤمن با ارادهاش از اين بدىها كنارهگيرى مىكند، همينطور علامت قبولى زيارت اين است كه يك دگرگونى در جهت مثبت در سيرۀ رفتارى من و شما ايجاد شود و اين در زيارت امام حسين (ع) نيز هست. لازم است به درون خويش برگردى و بهگونهاى باشى كه زيارت حسين (ع) در رفتارت تأثيرگذار باشد و چه خوب است كه اين تحول را حسين (ع) در تو ايجاد كند و براى عملى شدن اين تحوّل مثبت، وقتى از زيارت و دعاها فارق شدى، در هر جاى حرم كه بودى، رو به ضريح بايست و در مقابل اين ضريح شريف از خود گلايه و شكايت كن. حكم كننده خداوند متعال است. لازم هم نيست صدايت را بالا ببرى؛ بلكه بين خودت و خدا باشد و در اين گفتگو امام حسين (ع) را شاهد بر اعترافات خود قرار بده. به هر گناهى كه كردهاى اعتراف كن. بگو: خدايا! به حرم وليت حسين (ع) آمدهام؛ با نظر رحمت به من نگاه كن؛ به گناهانم اعتراف مىكنم؛ گناهانى است كه من مرتكب شدهام و ملائكه تو هم نوشتهاند و تو از آن آگاهى. خداوندا! به حقانيت خودت قَسَمت مىدهم كه گناهانم را ببخش، خداوندا! به حق عبدالله شيرخواره (شهيد خردسال كربلا) خودت براى من چارهاى كن. اينگونه سخن گفتن در روايات تأييد شده است. در روايات آمده است: هر كس با اختيار خودش و با اخلاص در درگاه الهى توبه كند، حتماً بخشيده مىشود.
در پايان بايد گفت هر كس از ما كه به زيارت امام حسين (ع) مىآيد، بايد فكر كند كه شايد آخرين زيارتش در دنياست البته من دعا مىكنم بارها و بارها باز هم به زيارت بياييد و خدا روزىتان كند ولى بايد مثل هر نمازى كه مىگويند بايد فكر كنيد آخرين نمازتان است، به گونهاى زيارت كنيد و اخلاص داشته باشيد كه گويا آخرين زيارت در دنياست.
از خداوند مىخواهم بر شما تفضل كند و عافيت دهد و همه ما را در اين تحوّل مثبت يارى فرمايد.