10
هدف زيارت
آيت‌الله شيخ بشير نجفى، متولد شهر «جالندهر» هند بوده و اصالتاً لاهورى است. 45 سال حضور ايشان در نجف، با تحصيل و تدريس همراه بوده و اكنون نيز يكى از چهار مرجع دينى مقيم نجف به شمار مى‌آيند. هم‌زمان با ديدار برخى از اعضاى هيئت تحريريه فصلنامه با ايشان، جمعى از شيعيان كشورهاى خليج فارس نيز حضور داشتند كه اين متن با عنوان «هدف زيارت» ترجمه بخشى از سخنرانى معظم‌له است.
همه ما به زيارت مى‌رويم؛ اما چرا به زيارت مى‌رويم؟ يكى خانه ندارد، به زيارت مى‌آيد كه امام را شفيع قرار دهد تا خدا خانه‌اى به او بدهد؛ يكى زن ندارد؛ يكى بچه ندارد؛ يكى اتومبيل ندارد؛ يكى در معاملات تجارى‌اش شكست خورده، مى‌آيد تا حسين شفيع او شود! يكى مريض دارد. به هر حال يا خودمان مشكلى داريم يا بچه‌هاى‌مان. هر كسى كه به زيارت مى‌آيد، مشكلى دارد و مى‌آيد تا آن مشكل را با شفيع قرار دادن حسين (ع) برطرف كند. به زيارت مى‌آيد و مى‌گويد: خدايا! بهتر از اين وضع را برايم تقدير كن. نگاه كنيد! همه خواسته‌هاى‌مان، نيازهاى شخصى است. پس حسين چه؟ به حسين (ع) چه مى‌گويى؟ همين كه حسين (ع) خطر را از پيش روى تو برداشته كه مى‌توانى به راحتى زندگى كنى و به زيارت بروى كافى نيست؟ ! آيا باز هم طالب چيزى هستى؟ ! مثلاً وقتى به سراغ دوستى قديمى كه ده يا بيست يا پنجاه سال او را نديده‌اى مى‌روى، جا دارد كه بگويد: حال كه نيازمند شده‌اى به سراغ من آمده‌اى؟ ! در حالى كه حسين (ع) چنين نمى‌گويد و اساساً كارى ندارد كه زائرش بحرينى است يا سعودى يا عراقى. چرا نبايد زيارت شما مانند زيارت امام عصر (عج) باشد كه وقتى به زيارت جدّش حسين (ع) مى‌آيد، فقط براى خود حسين (ع) مى‌آيد يا مانند زيارت ملائكه خدا كه در روايت داريم هر روز به زيارت امام حسين (ع) مى‌آيند؛ آن‌هم بدون آب و غذا و با لباس‌هاى خاك‌آلود.
از زيارت ساير معصومين عليهم‌السلام مى‌فهميم كه زيارت حسين (ع) بسيار بالاتر و والاتر از حاجت‌ها و نيازهايى است كه زوّار در سينه‌هاى‌شان دارند. بايد به فرزندانمان ياد بدهيم كه خود حسين (ع) هدف است؛ حسين مقصد است؛ حسين منزل است؛ حسين بهترين راه است؛ حسين بهترين پل است؛ حسين بهترين پناهگاه است؛ حسين هدف است؛ (بايد گفت) اى حسين! فقط براى خودت آمده‌ام. وقتى كنار درب حرم حسين (ع) مى‌ايستى و چشمانت به ضريح امام مى‌افتد، به چه مى‌انديشى؟
امروز كربلا آباد شده؛ ولى افسوس! شب يازدهم محرّم را به‌ياد بياور كه دشمنان خدا، اهل‌بيت پيامبر را با نيزه و تازيانه مى‌زدند و آنها استغاثه به رسول خدا مى‌كردند. بدن‌هاى شهدا روى زمين كربلا پراكنده شده بود و غبار و خاكستر بر روى اجساد مطهرشان نشسته بود و تو اكنون بر درب حرم حسين ايستاده‌اى و چشمت به بخشش امام است و اشك‌هايت جارى است و امام حسين (ع) وقتى اشك تو جارى مى‌شود مى‌گويد: اى زائر من! بيا و به قبر من نزديك شو.
برخى روايات مى‌گويند كه سر مقدس امام حسين (ع) به كربلا برگشت و به بدن مطهر ملحق شد؛ ولى بنابر برخى ديگر از روايات سر مقدس ايشان به كربلا برنگشت و در شام مدفون گرديد. در روايت معتبرى امام صادق عليه‌السلام مى‌فرمايد: خداوندا! به چهره‌اى كه با غم و اندوه سخن مى‌گويد، رحم بفرما! تو نيز اكنون كه سال‌ها گذشته است، از خدا مى‌خواهى كه اى كاش در آن روز بودى، و اين سخن را با تمام وجودت و از صميم قلبت مى‌گويى. زمانى كه به محل خيمه‌ها مى‌رسى، آنچه بر خانواده رسول خدا