74پيمودن اين مسير، به دو صورت انجام مى‌گرفته است؛ به وسيلۀ چهار پايان (پيش از روى كار آمدن وسايل نقليۀ جديد) و پياده. اين شكل پيمايش، به خصوص در روزهايى چون اربعين امام حسين (ع) ، شكوهى خاص را ايجاد مى‌كرده و هر بيننده‌اى را تحت تأثير قرار مى‌داده است. افزون بر اين كه پيمودن اين مسير به صورت پياده، فضيلت و ثوابى ويژه و بسيار دارد.
حسين بن ثوير بن ابى فاخته نقل مى‌كند: امام صادق (ع) به من فرمود:
«هركس به قصد زيارت قبر حسين بن على (ع) از خانه‌اش بيرون آيد؛ اگر پياده باشد خداوند به هر گام او، حسنه‌اى مى‌نويسد و گناهى را مى‌آمرزد تا آنگاه كه به حرم رسيد، خداوند از رستگارانش به شمار آورد. چون اعمال زيارت را به پايان برد، خداوند او را در زمرۀ فائزان مى‌نويسد و آنگاه كه قصد بازگشت كرد، فرشته‌اى نزد وى آمده، گويد: پيامبر خدا (ص) سلام مى‌رساند و مى‌فرمايد: كار خود را از سر بگير كه گناهان گذشتهات آمرزيده شد.» 1
بنابراين حديث است كه علماى بزرگوار شيعه، همواره مردم را به پياده پيمودن راه ميان نجف و كربلا برانگيخته‌اند و بدين كار تشويق كرده‌اند.
در كتاب «قصص وخواطر» آمده است: آيت الله سيد محمد مهدى بحرالعلوم (م1312ق.) با برخى از ادبا و علما، از نجف به كربلا، پياده راه افتاد تا اين كه در يكى از منزل‌هاى بين راه، براى استراحت توقف كردند. پس از ساعتى چون خواستند ادامۀ مسير دهند، آيت الله به خاطر ضعف جسمى و ناتوانى، قادر به حركت نشد.
پس در وصف حال خود، اين دو بيت را سرود:
براى من از فرط ناتوانى
همچنين مرحوم حاجى نورى صاحب «مستدرك الوسائل» با گفتار و رفتار خود ديگران را به پياده رفتن براى زيارت قبر امام حسين (ع) تشويق و ترغيب مى‌كرد.
درسال 1319ق. شيخ چهارپايانى براى حمل بار و وسايل سفر كرايه مى‌كند و خود وهمراهانش پياده، دركنار آن چهارپاها، مسافت نجف تا كربلا را مى‌پيمايند اما از آنجاكه ايشان در هنگامۀ پيرى و