62
برخورد با مقامات عراقى
امام خمينى درطول سيزده سال اقامت در نجف، حتى يك بار هم مقامات دولتى و اعضاى حزب بعث را به طور خصوصى به حضور نپذيرفت. همانطور كه در ايران نيز روش امام همين بود. ايشان به مسؤول دفتر خود فرموده بودند: هر وقت مقامات عراقى؛ اعم از نمايندگان مخصوص رييس جمهور، نخست وزير يا خود استاندار و فرماندار خواستند ديدارى با او داشته باشند، همان زمانى بيايند كه من در بيرونى منزل مى‌نشينم و با مردم ديدار عمومى دارم 1و اين در حالى بود كه آنان هرگز به كمتر از ديدار خصوصى رضايت نمى‌دادند و همه چيز را خودشان تعيين مى‌كردند ولى حضرت امام با اين برخورد تمام كاسه و كوزههاى آنان را به هم ريخت!
جالب اين كه آنان وقتى هم مى‌خواستند وارد بيت حضرت امام شوند، ايشان سعى مى‌كردند خود در اتاق نباشند، بلكه آن‌ها اول مى‌آمدند و ربع ساعت يا بيست دقيقه مى‌نشستند و در حالت انتظار مى‌ماندند، بعد امام وارد مى‌شد و آن‌ها به احترام ايشان بلند مى‌شدند و امام هم به احوال پرسى معمولى بسنده مى‌كرد و با اين روش، غرور مقامات عراقى را مى‌شكست و آن‌ها را كه مستحق تحقير بودند، در ميان حاضران، مرعوب و حقيرشان مى‌نمود. 2
در ديگر مجالس عمومى هم روش امام اين گونه بود. معروف است در ختم مرحوم آيت الله حكيم كه حضرت امام و ساير مراجع و اساتيد حضور داشتند، وقتى مقامات رژيم بعثى وارد مجلس ترحيم شدند، همه به عنوان احترام به پاى آن‌ها برخاستند اما امام خمينى همچنان نشست و حتى نيم نگاهى به آن‌ها نكرد. 3
صلابت و قاطعيت امام باعث شده بود مقامات عراقى هرگز جرأت نمى‌كردند با وى درگير شوند، بدين ترتيب امام قدس (قدس سره) تا آخرين روز اقامت در عراق، با عزّت و عظمت در نجف زندگى كرد. افزون بر اين، ايشان از عزّت و عظمت مراجع و علماى ديگر هم دفاع مى‌كردند. وقتى احمد حسن البكر رييس جمهور وقت و صدام حسين رييس حزب بعث عراق، آيت الله العظمى شاهرودى را